”Ήταν 1996 και ήμουν ένας εικοσιπεντάχρονος ποδοσφαιριστής, μόλις έφτασα στη Σκωτία, απο το Αμβούργο.
Κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας, όλη η ομάδα περίμενε τον Πολ Γκασκόιν, να γυρίσει από τις διακοπές, μετά από το Γιούρο στην Αγγλία.
Όλη η ομάδα τον περίμενε με ανυπομονησία γιατί ήταν ένας αστείος τύπος που έφερνε χαρά σε όλους.
Υποτίθεται ότι θα έφτανε με το που μπήκε ο Αύγουστος αλλά δεν εμφανίστηκε εκείνη τη μέρα.
Δύο μέρες ακόμα πέρασαν αλλά τίποτα.
Ο κύριος Γουόλοτερ Σμιθ, βιαζόταν γιατί φοβόταν ότι θα έμπλεκε σε μπελάδες, αλλά για να αποφύγει τις υποψίες των ΜΜΕ είπε ότι ο Πολ, πήρε άλλες πέντε μέρες άδεια.
Ηρθε τέσσερις μέρες αργότερα, με ένα λεωφορείο Γάλλων τουριστών που έκανε διακοπές.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς κατέληξε σε εκείνο το λεωφορείο μαζί με Γάλλους τουρίστες με μέση ηλικία ενδομήντα ετών.
Σταμάτησε το λεωφορείο μπροστά από το ξενοδοχείο, κατέβηκε, και ντύθηκε αρκούδα.
Πλησίασε το προπονητικό κέντρο και άρχισε να χορεύει ως αρκούδα. Μόνο το πρόσωπο ήταν ορατό.
Άρχισε να πηδάει και να περπατάει στα τέσσερα πόδια.
Σκαρφάλωσε στο δίχτυ του φράχτη και έκανε ό,τι βλέπεις να κάνει συνήθως μια αρκούδα. Συνέχισε για περίπου δέκα λεπτά.
Όλη η ομάδα συμπεριλαμβανομένου του προπονητή, είχε ξαπλώσει στο γήπεδο. Όλοι γελάσαμε σαν τρελοί.
Μπήκε στα αποδυτήρια και άρχισε να τρέχει, γκρέμισε και την πόρτα.
Ο προπονητής τον πλησίασε και του είπε:
-Πολ, άργησες τρεις μέρες, τι έχεις να μου πεις…
Του απάντησε με όλη τη φυσικότητα του κόσμου:
-Γουόλτερ, τα ξέρω όλα αυτά πάρα πολύ καλά, αλλά έπρεπε να περιμένω τον ράφτη να μου φτιάξει αυτό το κοστούμι.
Υποτίθεται ότι θα μου το παρέδιδε τέλη Ιουλίου αλλά ήταν απασχολημένος, μόλις χθες μου το παρέδωσε.
Γι’αυτό το… χάσιμο χρόνου. Δεν φταίω εγώ.”
Όλη η ομάδα άρχισε να γελάει πάλι, συμπεριλαμβανομένου του προπονητή.
Έκατσε τα αποδυτήρια σαν αρκούδα, δεν ήθελε να ξεντυθεί για κανένα λόγο.
Είδαμε μια ”αρκούδα” να τρέχει γύρω από το γήπεδο και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να γελάμε.
Ο Πολ αυτός ήταν, μια τρελή ιδιοφυΐα.
Τι μπορείς να πεις σε κάποιον σαν αυτόν… “
Γιοργκ Άλμπερτζ, συμπαίκτης και φίλος του Γκασκόιν, στους Ρέιντζερς
