”Hταν δύσκολες στιγμές, στις οποίες κρατούσα το χέρι του και την ζωή μου.

Το να τον αφήσω θα σήμαινε να μην βλέπω πια τα μάτια του, το στόμα του, τα μαλλιά του…

Δεν θα μπορώ να τον αγγίξω άλλο, δεν θα ακούω την καθησυχαστική φωνή του και το χαρούμενο γέλιο του.

Πήρα λοιπόν το χέρι του και το ακούμπησα πάνω στο κεφάλι μου, για να νιώσω την προστασία του και την αγάπη του, για άλλη μια φορά.

Ο Πάολο αγαπούσε τους φίλους του, εκείνους που δεν είχαν καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο αλλά αγαπούσε και την «ομάδα» του…

Τους συμπαίκτες του, απο το Μουντιάλ του 1982…

Μ’αυτούς τους οποίους μιλούσε καθημερινά.

Το πρώτο μήνυμα όταν τον έχασα, ήταν μόνο γι’αυτούς.

Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Δεν θα με συγχωρούσαν ποτέ.

Και ίσως, ούτε ο Πάολο δεν θα με συγχωρούσε, αν δεν το είχα στείλει.

Γιατί ήξερα πόσο πολύ ήθελε να τους ξαναδεί και να τους αγκαλιάσει ξανά.

Γιατί ήξερα πόσο πολύ νοιαζόταν για όλους αυτούς.”

Φεντερίκα Καπελέτι, η σύζυγος του Πάολο Ρόσι