«Σε όλη μου τη ζωή εκπαιδεύω και προπονώ μόνο παιδιά, γιατί με ακούνε.
Δεν είναι σαν τους μεγάλους, που πιστεύουν ότι είναι όλοι φανταστικοί.
Τα παιδιά θέλουν απλώς να μάθουν και αυτό είναι το καλύτερο για μένα.
Αφιερώνομαι σε ορφανά παιδιά που δεν έχουν καμία εκ των υστέρων σκέψη ή άλλα ερεθίσματα.
Καταλαβαίνουν, πριν από τους άλλους, ότι στη ζωή είναι σημαντικό να κάνεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο.
Σύγχρονο ποδόσφαιρο;
Όταν έφτασα στο Τορίνο ως παιδί, άρχισαν να μου μαθαίνουν τι σημαίνει να φοράς τη φανέλα της Toro.
Σήμερα δεν απαιτείται πλέον αφοσίωση.
Οι φίλαθλοι πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν γκολ, όχι το τίκι τάκα που έλεγαν.
Χάσιμο χρόνου, που εκνευρίζει όσους περιμένουν να συμβεί κάτι μαγικό.
Αν υπάρχει σήμερα ένας παίκτης στον οποίο βλέπω τον εαυτό μου;
Όχι, κανείς, επίσης γιατί, όπως λέω πάντα στους φιλάθλους που με ρωτούν, παίξαμε για να βάλουμε γκολ και έπρεπε να σουτάρουμε για να σκοράρουμε.
Σήμερα υπάρχουν ματς που τα σουτ στην εστία δεν φτάνουν καν στο τέρμα.
Ανυπαρξία.
Πρέπει να έχουμε τουλάχιστον ένα σουτ κάθε δύο λεπτά, πενήντα ανά παιχνίδι, περίπου.
Δεν μου αρέσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Η Τόρο ήταν η ζωή μου.
Με έμαθε να είμαι άντρας.
Μου έμαθε πώς να κερδίζω.
Όταν το Τορίνο με πήρε από το Legnano, δούλευα σε ένα εργοστάσιο ελατηρίων.
Ζήτησα από το αφεντικό μου να με κρατήσει στη δουλειά στο εργοστάσιο για ένα χρόνο.
Αν δεν τα είχα καταφέρει στο Τορίνο, θα επέστρεφα».
Πάολο Πούλιτσι
 15 χρόνια στο Τορίνο, ένα σκουντέτο, 2 κύπελλα Ιταλίας, 2 πρωταθλήματα νέων.
Πάνω απ'όλα όμως 172 γκολ με τη φανέλα της Τορίνο, που τον κάνουν τον καλύτερο σκόρερ στην ιστορία της Γκρανάτα.