«Σκεπτόμενος την 25χρονη καριέρα μου και όλα όσα έχω κερδίσει, δεν μετανιώνω που δεν έπαιξα στην Ρεάλ Μαδρίτης ή στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, γιατί έπαιξα στην κορυφαία ομάδα.
Είμαι Μιλανέζος και οπαδός της Μίλαν, γεννήθηκα με αυτά τα χρώματα.
Ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός που σήκωσε το πρώτο κύπελλο πρωταθλητών της Μίλαν.
Εγώ κέρδισα πέντε.
Είναι τόσο όμορφη η ιστορία αυτή ανάμεσα σε μένα και την Μίλαν, που ήταν αδύνατο να σκεφτώ να φύγω.
Εδώ συνειδητοποίησα τον εαυτό μου ως ποδοσφαιριστή, ως άνθρωπο, ως τα πάντα.
Ειλικρινά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μια τέτοια καριέρα όταν ξεκίνησα.
Ναι, υπήρξαν δύσκολες στιγμές, κρίσης.
Η αλήθεια είναι ότι όταν έφευγες από μια ομάδα όπως η Μίλαν για εκείνα τα χρόνια, έπρεπε να υπάρχουν δύο στοιχεία, η ο παίκτης που ήθελε να φύγει ή ο σύλλογος που ήθελε να σε πουλήσει.
Αυτό το πράγμα δεν μου έχει συμβεί ποτέ.
Δεν δίνω συμβουλές στα παιδιά μου και δεν το ζητάνε.
Είναι λες και μετά τα 18 τους τα ξέρουν ήδη όλα.
Αλλά δεν πειράζει, είναι σωστό να κάνουν λάθος και να πάρουν οι ίδιοι μια απόφαση.
Χάρηκα όταν αποφάσισαν να παίξουν ποδόσφαιρο.
Γιατί το ποδόσφαιρο σου επιτρέπει να μην σκέφτεσαι τον εαυτό σου, αλλά την ομάδα.
Αρχίζεις να έχεις συμπαίκτες από όλες τις εθνότητες και όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Να έχεις κανόνες και στόχους.
Αρχίζεις να κάνεις θυσίες.
Μάλιστα, πάντα λέω στα παιδιά μου...
«Μη νομίζετε ότι ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν, ο Πελέ δεν έχουν ταλαιπωρηθεί στη ζωή τους. Όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν παλέψει για να φτάσουν στον επαγγελματισμό.
Και αν δεν έχεις αυτή την αίσθηση της θυσίας, δεν πας πουθενά.
Λίγο-πολύ όλοι ξέρουν πώς να παίζουν ποδόσφαιρο, αλλά η διαφορά ανάμεσα στο να ξέρεις να παίζεις και να είσαι πρωταθλητής είναι πραγματικά λεπτή.
Μάλιστα, πολλοί άνθρωποι έχουν μείνει πίσω παρότι έχουν μεγάλες δυνατότητες».
Πάολο Μαλντίνι