“‘Ετσι γίνεται πάντα.
Ο γιος του πατέρα…
Ετσι λένε.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’αυτό, απλά πρέπει να προσπαθείς στο γήπεδο κάθε φορά περισσότερο για να αποδείξεις την αξία σου.
Δεν θα διαρκέσει για λίγο αυτό.
Όταν ήμουν στο γήπεδο τα πρώτα χρόνια στην Μίλαν, οι αντίπαλοί μου με γέμιζαν με προσβολές.
Όλοι νόμιζαν ότι ήμουν εκεί μόνο χάρη στον μπαμπά μου.
Στο τέλος του αγώνα στα αποδυτήρια, έρχονταν και μου ζητούσαν συγνώμη.
Το 1985 μετά από ένα Νάπολι – Μίλαν, στο οποίο η Νάπολι κέρδισε με 2-0, ο Ντιέγκο Μαραντόνα μου έδωσε την φανέλα του, τελείως αυθόρμητα, με την θέληση του.
Ήμουν τόσο χαρούμενος.
Ζήτησε την φανέλα μου σε αντάλλαγμα.
Του είπα…
”Μα Ντιέγκο, τι να την κάνεις εσύ την φανέλα μου??”
Μου απάντησε…
”Την θέλω γιατί είσαι μεγάλος παίκτης, είσαι μικρός, αλλά θα γίνεις ο πιο δυνατός από όλους. “
Η φωτογραφία μπήκε εξώφυλλο στις εφημερίδες της εποχής και από εκείνη την ημέρα ως δια μαγείας, τελείωσαν οι προσβολές σε όλα τα γήπεδα της Σέριε Α.
Αυτή ειναι η δύναμη του Ντιέγκο, είχα την πιστοποίηση απο τον καλύτερο.
Ήταν δύσκολο να μεγαλώνω επαγγελματικά υπό τη σκιά του πατέρα μου Τσέζαρε, αλλά ήταν ακόμα χειρότερο να τον έχω προπονητή.
Τον είχα στην εθνική ομάδα, σαν αρχηγός στη Μίλαν και στις μικρότερες ομάδες και η αλήθεια είναι ότι όταν ο μπαμπάς μου μιλούσε στο τέλος μιας προπόνησης ή ενός παιχνιδιού για να μου δώσει συμβουλές, ήμουν πραγματικά εκνευρισμένος.
Αλλά όταν έπαιζα, πάντα προσπαθούσα να τον μιμηθώ, γιατί ο μπαμπάς, ήταν ο θρύλος μου και το ίνδαλμα μου και θα είναι για πάντα.”
Πάολο Μαλντίνι
