Η Ολιμπίκ Μαρσέιγ, ιδρύθηκε το 1899 από τον Ρενέ Ντυφόρ ντε Μονμιράιγ και εδρεύει στην πόλη της Μασσαλίας.
Η ομάδα έδινε τους εντός έδρας αγώνες της στο Σταντ ντε λ’Υβόν από το 1904 ως το 1937, οπότε εγκαινιάστηκε το Σταντ Βελοντρόμ.
Προηγουμένως, η ομάδα της Μασσαλίας είχε κατακτήσει τον πρώτο της τίτλο, το Κύπελλο Γαλλίας το 1924 και έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατάκτησε αυτό τον τίτλο.
Στη συνέχεια κατέκτησε το πρώτο της εθνικό πρωτάθλημα το 1937, προτού υποβιβαστεί για πρώτη φορά στην ιστορία της στην δεύτερη κατηγορία το 1959.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 πραγματοποιήθηκε μια σειρά εναλλασσόμενων ανόδων και υποβιβασμών, ενώ η επόμενη δεκαετία σηματοδοτήθηκε από την πρώτη διπλή κατάκτηση Πρωταθλήματος και Κυπέλλου στην ιστορία του συλλόγου, το 1972.
Έπειτα από μια δυσμενή περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κατά την οποία η Μαρσέιγ έφτασε κοντά στην χρεοκοπία, η άφιξη του Μπερνάρ Ταπί έδωσε το έναυσμα για την πλέον επιτυχημένη περίοδο στην ιστορία της ομάδας με τέσσερις συνεχόμενους τίτλους πρωταθλητή, ένα Κύπελλο Γαλλίας και το Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 1992-1993, που παραμένει το μοναδικό που έχει κερδίσει οποιαδήποτε γαλλική ομάδα μέχρι σήμερα.
Η υπόθεση Βαλανσιέν-Μαρσέιγ και οι οικονομικές της επιπτώσεις, όμως, βύθισαν την ομάδα στην δεύτερη κατηγορία.
Από την επάνοδό του το 1996 ο σύλλογος ήρθε και πάλι αντιμέτωπος με την δικαιοσύνη λόγω της υπόθεσης των ισολογισμών της Μαρσέιγ και δεν κατάφερε να κερδίσει ξανά κάποιον μεγάλο τίτλο παρά, μεταξύ άλλων, τους δύο τελικούς για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1999, 2004) και του Γιουρόπα Λιγκ (2018).
Επισήμως, η ομάδα της Ολιμπίκ Μαρσέιγ ιδρύθηκε από τον Ρενέ Ντυφόρ ντε Μονμιράιγ το 1899.
Η ομάδα προέρχεται από την συγχώνευση της Φουτμπόλ Κλαμπ ντε Μαρσέιγ, από την οποία κληρονομεί το σύνθημά της “Droit au but” (Κατευθείαν στο γκολ) και του συλλόγου ξιφασκίας L’Épée (Το Σπαθί).
Τα καταστατικά του συλλόγου υιοθετούνται στη διάρκεια μιας εντυπωσιακής γενικής συνέλευσης τον Αύγουστο του 1899 και αναγνωρίζονται επίσημα με νομαρχιακή απόφαση στις 12 Δεκεμβρίου 1900.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Αντρέ Γκασκάρ, παίκτη, προπονητή και διοικούντα και στη συνέχεια αρχειοθέτη της Μαρσέιγ, ο αθλητικός σύλλογος της Ολιμπίκ ντε Μαρσέιγ ιδρύθηκε το 1892.
Εξάλλου, το χαρτί με το λογότυπο του συλλόγου και οι κάρτες των μελών θα φέρουν πάντα την φράση “fondé en 1892”.
Ερχόμενος ύστερα από πρωτοβουλία του δημάρχου της Μασσαλίας, Γκαστόν Ντεφέρ, στη διάρκεια του 1986, ο επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί αναλαμβάνει τα ηνία του συλλόγου με έναν συγκεκριμένο στόχο…
Την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Θεωρείται από πολλούς ως ο αρχιτέκτονας μίας εκ των λαμπρότερων στιγμών στην ιστορία της Μαρσέιγ και του γαλλικού ποδοσφαίρου.
Αυτά τα χρόνια χαρακτηρίζονται από πολλές αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας, αλλά και σε επίπεδο προπονητών.
Με τον ερχομό του, προσλαμβάνει τον Καρλ-Χάιντζ Φέρστερ, ο οποίος είχε συμμετάσχει σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα ως μέλος της Εθνικής Γερμανίας, και τον Αλαίν Ζιρές, τον οποίον “άρπαξε” από τα χέρια των “μισητών” αντιπάλων της Μπορντό.
Χρόνο με τον χρόνο, γίνονται αλλαγές στην ομάδα και βελτιώσεις, ώστε αυτή να πιάνει καλύτερη απόδοση.
Στην εποχή Ταπί η Μαρσέιγ βλέπει να διαδέχονται ο ένας τον άλλο ποδοσφαιριστές όπως οι Ζαν-Πιέρ Παπέν, Κρις Γουάντλ, Κλαόυς Άλοφς, Έντζο Φραντσεσκολι, Αμπεντί Πελέ, Ντιντιέ Ντεσάν, Μπαζίλ Μπολί, Μαρσέλ Ντεσαγί, Ρούντι Φέλερ ή ακόμη ο Ερίκ Καντονά και προπονητές με κύρος όπως οι Φραντς Μπεκενμπάουερ, Ζεράρ Ζιλί ή ο Ρεϊμόν Γκετάλ.
Υπό την προεδρία του, η ομάδα, αφού προηγουμένως ήταν δεύτερη πίσω από την Ζιροντέν Μπορντό το 1987, κατακτά τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα Γαλλίας από το 1989 ως το 1992, και ένα Κύπελλο Γαλλίας (1989). Αυτό το Κύπελλο Γαλλίας, που βρίσκει έτσι την Μαρσέιγ να έχει κατακτήσει το νταμπλ, σημαδεύεται από έναν τελικό ο οποίος ήταν από τους πλέον θεματικούς στην ιστορία του θεσμού με τον Ζαν-Πιέρ Παπέν να αποτελεί τον δήμιο της Μονακό πετυχαίνοντας χατ-τρικ (τελικό σκορ 4-3 υπέρ της Μαρσέιγ).
Οι Μονεγάσκοι τελικά πήραν την εκδίκησή τους το 1991.
Στην Ευρώπη, η ομάδα φτάνει ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1988 όπου αποκλείεται από τον Άγιαξ του Ντένις Μπέργκαμπ και στη συνέχεια στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1990 όπου αντιμετωπίζει την Μπενφίκα.
Εκεί η Μαρσέιγ επικρατεί στον πρώτο αγώνα με 2-1, ενώ το σκορ του επαναληπτικού αγώνα είναι 0-0 όταν ο παίκτης των Πορτογάλων Βάτα πετυχαίνει ένα τέρμα με το χέρι, το οποίο και θα πάρει την ονομασία “χέρι του διαβόλου” από τους Μασσαλούς, και το οποίο θα μετρήσει κανονικά σύμφωνα με τον διαιτητή της αναμέτρησης.
Το 1991, η ομάδα αποτυγχάνει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου στη διαδικασία των πέναλτι (5-3) αφού προηγουμένως είχε αποκλείσει στα προημιτελικά της διοργάνωσης την Μίλαν, δύο φορές νικήτρια του θεσμού.
Η Μίλαν των Φρανκ Ράικαρντ, Μάρκο φαν Μπάστεν και Ζαν-Πιέρ Παπέν θα γωνρίσει και πάλι την ήττα από την Ολιμπίκ Μαρσέιγ, αυτή τη φορά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Μόναχο (1-0), στις 26 Μαΐου 1993 με ένα γκολ από κεφαλιά του Μπαζίλ Μπολί.Αυτή είναι η πρώτη φορά που γαλλική ομάδα κατακτά κάποιον ευρωπαϊκό τίτλο, κάτι που αποτελεί και έμπνευση για τους οπαδούς της Μαρσέιγ που βρίσκουν ένα νέο σλόγκαν για την ομάδα…« À jamais les premiers » (Για πάντα πρώτοι).
Μία άλλη προέλευση αυτού του σλόγκαν είναι και το γεγονός πως επρόκειτο για το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ (καθώς η προηγούμενη ονομασία του ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης).
Η εποχή του Ταπί θα διακοπεί απότομα το 1993 λόγω της Υπόθεσης Βαλανσιέν-Μαρσέιγ.
Στις 22 Μαΐου 1993, η ομάδα της Βαλενσιέν-Ανζέν αποκαλύπτει την ύπαρξη μιας προσπάθειας δωροδοκίας της.
Ο αμυντικός της ομάδας της Βόρειας Γαλλίας Ζακ Γκλασμάν ανέφερε στον προπονητή του Μπόρο Πρίμορατς πως ο Ζαν-Ζακ Εντελί, ένας παίκτης της Μαρσέιγ με τον οποίο παλιότερα είχαν υπάρξει συμπαίκτες, είχε επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνικώς πριν από την έναρξη του αγώνα.
Ένα χρηματικό ποσό φέρεται να είχε προσφερθεί από ένα παράγοντα της Μαρσέιγ στον Γκλασμάν κι άλλους δύο παίκτες της Βαλενσιέν, τους Χόρχε Μπουρουτσάγα και Κριστόφ Ρομπέρ, προκειμένου αυτοί να μην παίξουν στο 100% των δυνατοτήτων τους στον αγώνα και κυρίως οι παίκτες της Μαρσέιγ να μεταβούν χωρίς προβλήματα τραυματισμών στο Μόναχο για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Μίλαν, ο οποίος θα λάμβανε χώρα τέσσερις μέρες αργότερα.
Η υπόθεση, που αρχικά δεν γίνεται περαιτέρω γνωστή στο ευρύτερο κοινό, καθώς η Μαρσέιγ αγωνιζόταν στον τελικό, κατέστη στην πορεία μέγα θέμα τόσο στους δημοσιογραφικούς όσο και στους νομικούς κύκλους στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1993.
Ως συνέπεια αυτής της υπόθεσης, το συμβούλιο της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου αφαιρεί από την Μαρσέιγ τον τίτλο του πρωταθλητή Γαλλίας του 1993.
Η UEFA αποκλείει την Μαρσέιγ από όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της σεζόν 1993-1994 (Τσάμπιονς Λιγκ και ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ), ενώ η FIFA απαγορεύει στην Μαρσέιγ να αγωνιστεί στο Διηπειρωτικό Κύπελλο.
Η Μαρσέιγ τερματίζει δεύτερη στο πρωτάθλημα το 1994, με την αποκάλυψη στο ευρύ κοινό του Βραζιλιάνου Σόνι Άντερσον, αλλά το συμβούλιο της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου υποβιβάζει την Μαρσέιγ στη δεύτερη κατηγορία.
Η Μαρσέιγ, στους εντός έδρας αγώνες της, φοράει μια άσπρη φανέλα, κι αυτό χρονολογείται από την ίδρυση της ομάδας. Το άσπρο χρώμα επιλέχτηκε για να συμβολίζει την αγνότητα του ολυμπισμού, οπαδός του οποίου ήταν ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν (οι αθλητές που συμμετείχαν στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα ήταν όλοι τους ντυμένοι στα άσπρα).
Το σορτσάκι της εμφάνισης ήταν μαύρης απόχρωσης ως φόρο τιμής στην παλιά Φουτμπόλ Κλαμπ ντε Μαρσέιγ κι αυτό μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920, όπου κάνουν την εμφάνισή τους το άσπρο σορτσάκι και οι μπλε κάλτσες, τα χρώματα της πόλης της Μασσαλίας.
Η σημασία αυτών των χρωμάτων περιγράφεται από τον Λουί Ντυτρέ, μέλος του συλλόγου, τον Νοέμβριο του 1930…
”Να είσαι Μαρσέιγ, σημαίνει, αναμφίβολα, να αγαπάς την Ομάδα σου, να ζεις τη ζωή της, να ενδιαφέρεσαι γι’αυτή· για όλα και για όλους όσους αποτελούν κομμάτι της.
Να ξέρεις να απορρίπτεις οποιαδήποτε χαρά προκειμένου να είσαι παρών σε κάθε εκδήλωσή της, είναι να υποστηρίζεις μέσω της παρουσίας σου, μέσω των πληροφοριών σου και της ενημέρωσής σου, όλους όσους φοράνε την άσπρη φανέλα και το μπλε σορτσάκι.”
Το Σταντ Βελοντρόμ γνώρισε από την σεζόν 1998-1999 έως την σεζόν 2010-2011 την μεγαλύτερη προσέλευση στην Λιγκ 1, με ένα, ακατάριπτο μέχρι σήμερα, ρεκόρ από πλευράς κατόχων διαρκείας (44.415) στη διάρκεια της σεζόν 2003-2004 και έναν μέσο όρο 52.996 θεατών στη διάρκεια της σεζόν 2004-2005.
Η Μαρσέιγ είναι επίσης η πρώτη γαλλική ομάδα που αγωνίστηκε μπροστά σε κοινό μεγαλύτερο των 40.000 θεατών στην δεύτερη κατηγορία… 40.376 απέναντι στην Τουλούζ, στις 16 Οκτωβρίου 1981.
