Θυμάμαι ένα ματς με μεγάλη χαρά…

1 Μαΐου 2005, στη Via del Mare κερδίσαμε την Λάτσιο 5-3 σε έναν τρελό αγώνα.
Εκείνη τη μέρα έκανα ένα χατ τρικ και το τύπωσα στην καρδιά.

Χρειαζόμασταν τη νίκη πάση θυσία, δεν είχαμε κερδίσει από τα τέλη Φεβρουαρίου και ο αγώνας σωτηρίας έμπαινε στην φάση αιχμής του.
Μεγάλη νίκη με βαθμολογική σημασία αλλά και για τη διάθεση των αποδυτηρίων.
Θυμάμαι με ευχαρίστηση και το Λέτσε-Πάρμα: 3-3.

Η τελευταία αγωνιστική και η σωτηρία μας.
Σ’υτό το παιχνίδι νομίζω ότι πέτυχα μια γκολάρα.
Το πιο όμορφο γκολ με την φανέλα της Λέτσε.
Πέρασα γρήγορα τον Cardone και με μοναδικό σουτ πάνω απο τον Φρέι, πέταξα την μπάλα στην αριστερή πλευρά των διχτύων.
Η Λέτσε είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.
Είναι η πόλη που γνώρισα την γυναίκα μου και μου έδωσε την ευκαιρία να δείξω το ταλέντο μου.
Ακόμα και όταν έφευγα πάντα κρατούσα έναν ιδιαίτερο δεσμό.

Για χιλιάδες λόγους, όχι μόνο συναισθηματικούς.
Τότε όταν πήγα στην Ρώμη, σαν ειρωνεία, τα χρώματα ήταν ίδια, κίτρινο και κόκκινο.
Με αφορμή ένα Μπάρι-Ρόμα, το 2010, είχα την τύχη να τελειώσω το ματς με δικό μου γκολ.
Ορκίζομαι, δεν σχεδίασα τίποτα, η αντίδραση ήταν αυθόρμητη.

Όλα φυσικά.
Μετά το γκολ πήγα κατευθείαν στην κάμερα τραγουδώντας το σύνθημα…

”De Leccesimu simu la la la la e adunca sciamu sciamu…”
Ήταν αφιερωμένο στους οπαδούς της Λέτσε και ας έπαιζα σε άλλη ομάδα.
Έζησα εφτά χρόνια στο Σαλέντο και ήξερα καλά την αθλητική αντιπαλότητα με την Μπάρι, ξέρω πόσο πολύ ήθελαν να μας κερδίσουν στα μεταξύ μας ντέρμπι.
Η Λέτσε μου έδωσε πολλά και ελπίζω να ανταποδώσω, έστω εν μέρει, την στοργή των οπαδών.
Η ανθρώπινη και αθλητική μου ιστορία θα είναι πάντα δεμένη με αυτή τη γη που μου έδωσε την ευκαιρία να χτίσω την καριέρα μου. “
Μίρκο Βούτσινιτς