"Με συνέλαβαν όταν ήμουν Γενικός Διευθυντής της Alessandria.
Σκέφτηκα αμέσως ότι ήταν θέμα πλάκας και αστείου.
 Μετά, λόγω των τρόπων και των χρόνων που επιμήκυναν, ​​κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι.
Αλλά δεν ήξερα τι έγινε...
Με πηγαίνουν στο σπίτι όπου ο 14χρονος γιος μου και η γυναίκα μου ήταν εκεί και επρόκειτο να πάρουν προσωπικά αντικείμενα και να κάνουν έρευνα και μετά πάμε στο αστυνομικό τμήμα. 
Στις 4 το πρωί με μεταφέρουν στη φυλακή του Κουνέο στην απομόνωση, όπου μένω για 10 μέρες.
Δεν είδα τον αέρα, τον ουρανό, δεν έκανα μπάνιο, υπήρχε μια τουαλέτα και ένας νεροχύτης. Έφαγα ένα μήλο.
Στη συνέχεια στη φυλακή του Μπέργκαμο, ειδικό τμήμα.
Με στέλνουν σπίτι σε κατ' οίκον περιορισμό όπου μένω 8 μήνες για να προχωρήσω μετά στην υποχρέωση να υπογράφω κάθε βράδυ στους στρατώνες για άλλους τρεις μήνες.
Κατέληξα στην έρευνα γιατί δάνεισα 36.000 ευρώ σε έναν αγαπημένο παιδικό φίλο που μου είπε ότι τα χρειαζόταν για να αγοράσει ένα άλογο.
Την ίδια περίοδο έκανε και άλλα πράγματα, αλλά δεν είχα καμία σχέση με τις άλλες δραστηριότητές του.
Έχω κάνει μια φανταστική καριέρα ως ποδοσφαιριστής και όταν με ρωτούσαν πώς νιώθω μετά από ένα σημαντικό γκολ, πάντα έλεγα ότι το συναίσθημα ήταν τόσο όμορφο και δυνατό που δεν υπήρχαν λόγια να το περιγράψω.
Μπορώ να πω το ίδιο γι΄'αυτά τα χρόνια που δεν μπόρεσα πια να νιώθω ελεύθερος, πολύ άσχημα χρόνια.
Πρέπει να το δοκιμάσεις στο πετσί σου για να καταλάβεις.
Υποφέρετε για τον εαυτό σας, για τον γιο σας και τη γυναίκα σας.
Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να μας είχε καταστρέψει εντελώς, αλλά ήμασταν δυνατοί.
Όλα έγιναν χειρότερα από το γεγονός ότι ο κόσμος μου, αυτός του ποδοσφαίρου, μου γύρισε την πλάτη.
Ζητούσα μόνο να δουλέψω, ακόμα και ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω, αλλά τίποτα, μόνο ψευδαισθήσεις.
 Επικοινώνησα με όλους.
Κρίμα γιατί το ποδόσφαιρο ήταν και είναι το πάθος μου.
Μόλις με δέχτηκε ένας διευθυντής που με έβαλε να περιμένω 4 ώρες, μου πρότεινε να γίνω επικεφαλής παρατηρητής, δέχτηκα με ενθουσιασμό αλλά μετά δεν ξαναμίλησε.
Όταν βγήκε η αθωωτική απόφαση ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου μετά τη γέννηση του γιου μου!
Δεν έχω καμία σχέση με αυτή την ιστορία και με την κατηγορία της διεθνούς διακίνησης ναρκωτικών.
Μόλις μου έδωσαν τα νέα, έγινα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη.
Η γυναίκα μου, ο γιος μου κι εγώ αγκαλιαστήκαμε και αρχίσαμε να κλαίμε!».
Ο Michele Padovano αφηγείται τα 15 ολόκληρα χρόνια αδικιών.