”Οταν βρισκόμασταν με τον Έντγκαρ Ντάβιντς, ”σκότωνε” ο ένας τον αλλον.
Ηταν ο καλύτερος αντίπαλός μου…Όλα ξεκίνησαν σε ένα Λάτσιο-Γιουβέντους, όπου παίζαμε 4-4-2 και οι δύο ομάδες.
Η συνάντηση μας στο κέντρο, ήταν αναπόφευκτη.
Στα πέντε λεπτά, τον χτύπησα στην πλάτη με μια θεαματική κλωτσιά, επίτηδες, πήγα να του δώσω το χέρι και μου κούνησε το δάχτυλο…
”ΟΧΙ” θυμωμένος.
Στην επόμενη φάση, έγινε το ίδιο, αλλά απο τον Ντάβιντς, με χτύπησε δυνατά με τον ίδιο τρόπο.
Συνεχίζουμε λοιπόν, είπαμε ο ένας στον άλλον τα πάντα σε κάθε γλώσσα που μπορούσε να καταλάβει.Μετά σηκώθηκα και πήγα μόνος στα αποδυτήρια να τον βρω.
Ήξερα ήδη ότι ήταν στα κόκκινα…
Το εκπληκτικό είναι, οτι πηγαίνοντας προς τα εκεί, με περίμενε.
Ήμουν προετοιμασμένος για όλα, νόμιζα ότι με περίμενε για ”μάχη”, αλλά μου έδωσε το χέρι και μου είπε συγχαρητήρια.
Μου είπε ότι ταιριάζει η φιλοσοφία μας και αυτή η περίεργη σκέψη που έχουμε για το ποδόσφαιρο.”
Ματίας Αλμέιντα
