«Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα στην αλάνα του Cristo Re. 
Είναι μια ενορία στο κέντρο του Πέζαρο, στην παραθαλάσσια συνοικία.
Ήταν 200 μέτρα από το σπίτι μου.
Στην πόλη, είναι ένα ιερό μέρος για το ποδόσφαιρο του δρόμου.
Εκεί έπαιξαν παίκτες που στη συνέχεια έγιναν θρύλοι.
Πήγαινες εκεί για να παίξεις και μάθαινες τους πρώτους κανόνες επιβίωσης.
Ακριβώς σε αυτό το γήπεδο κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά, με παρακολουθούν άνθρωποι από την Τσεζένα.
Το περιφερειακό τρένο για την Τσεζένα έφυγε στις 1.24 μ.μ., το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Το πρώτο έτος ήμουν στην δευτέρα γυμνασίου.
Έφευγα δέκα λεπτά πριν το κουδούνι και ο πατέρας μου ήταν απ'έξω.
Του έδινα το σακίδιο, μου έδινε την τσάντα και μια κατασαρόλα με μακαρόνια.
Πήγαινα προς το σταθμό τρώγοντας.
Το να είμαι ντροπαλός ήταν η αδυναμία μου και τον πρώτο χρόνο είχα πολλές δυσκολίες, γιατί όλα ήταν καινούργια.
Παρά την καταχνιά του Cristo Re, έμοιαζα περισσότερο με παιδί από πολλούς συνομηλίκους μου.
Ξεκίνησα ως επιθετικός, ήταν ο ρόλος που είχα.
Την πρώτη χρονιά δεν έπαιξα σχεδόν ποτέ.
Οι άλλοι επιθετικοί ήταν καλύτεροι από εμένα.
Στο τέλος της σεζόν είπα στους γονείς μου ότι ήθελα να επιστρέψω πίσω και μου είπαν... «Μάσιμο, κάνε ότι θέλεις, αλλά κατά τη γνώμη μας μην τα παρατήσεις με την πρώτη δυσκολία.
Δοκίμασε ξανά και τον επόμενο χρόνο. Αν πάλι δεν είσαι ευχαριστημένος, παράτατα.
Από την επόμενη χρονιά όλα άλλαξαν, χάρη στον προπονητή Νταβίντε Μπαλαρντίνι που είχε τη διαίσθηση να με αφήσει να παίξω στη μεσαία γραμμή, έκει έδεσα».
Μάσιμο Αμπροζίνι

Όλα ξεκινούν από εκεί, από την αλάνα.
Κάποιος τα καταφέρνει, κάποιος όχι, αλλά ένα πράγμα παραμένει για όλους...
Η χαρά του να παίζεις ποδόσφαιρο.