"Ο Massimo Ambrosini σκεφτόταν να σταματήσει να παίζει λόγω συνεχόμενων τραυματισμών.
Το ηθικό του ήταν τόσο χαμηλά που είχε φτάσει στον πάτο.
Έπρεπε να κάνουμε δουλειά στον τομέα της ψυχολογίας πάνω του, να τον κάνουμε να αλλάξει στάση, να του θυμίσουμε πόσο τον χρειαζόμασταν.
Είχα στο μυαλό μου ποιος ήταν ο ιδανικός σχηματισμός μας για να κερδίσουμε το Champions League και ήταν μέρος του.
«Μαζί σου θα κερδίσουμε» του είπα.
Δεν μου είπε ''να πας να γαμ...'' γιατί είναι ευγενικό αγόρι.
Αλλά επέμενα...
 "Μάσιμο, δεν αστειεύομαι.
Δεν μπορώ να παίξω σε ορισμένους αγώνες με τον Ιντζάγκι και τον Τζιλαρντίνο μαζί, θα ήμασταν πολύ ανισόρροποι.
Θέλω να ξεσκονίσω το παλιό χριστουγεννιάτικο δέντρο, οπότε θα πρέπει να να είσαι εκεί».
Ο Αμπροζίνι είχε επιστρέψει για να παίξει στο Κύπελλο Ιταλίας μετά από πολύ καιρό, είχε νιώσει πόνο στον μηρό του και είχε ξαναπέσει σε ένα είδος κατάθλιψης:
«Θέλω απλώς να σταματήσω, πραγματικά δεν αντέχω άλλο».
Ο γιατρός σάστισε, με πήρε στην άκρη και σχεδόν ψιθύρισε...
 "Κοίτα, δεν έχει τίποτα.
Δεν μπορούμε να δούμε τίποτα συγκεκριμένο σε αυτό το πόδι."
Έτσι μίλησα ξανά στον Massimo...
"Οι γιατροί μου λένε ότι είσαι κατα φαντασίαν ασθενής, αλλά ισχυρίζεσαι ότι πονάς.
Ας κάνουμε ένα καλό.
Θα σε αφήσω να παίξεις την Κυριακή, θα μείνεις στο γήπεδο όσο περισσότερο μπορείς, ένα λεπτό, δύο , δέκα, τριάντα.
Και αν πονάς, θα λύσουμε το πρόβλημα και θα καταλάβουμε ότι είχες δίκιο».
Μετά έτυχε να μπει στον αγωνιστικό χώρο, δεν είχε καμία ενόχληση και άρχισε πάλι να νιώθει καλά».
Carlo Ancelotti

Massimo Ambrosini, ένας σπουδαίος μέσος, πολύ συχνά υποτιμημένος αλλά θεμελιώδης στις νίκες της Μίλαν.