“Υπάρχει μια ιστορία που έζησα με τον Ντιέγκο και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Δεν έπαιξα για την Εθνική Ομάδα απο το 1999 για μια δεκαετία και το 2008 όταν ήμουν τριαντατεσσάρων ετών, τραυματίστηκα στους συνδέσμους στο δεξί μου γόνατο. Εκείνη την εποχή Δεν ήξερα καν αν θα επιστρέψω για να παίξω ποδόσφαιρο.

Αλλά ανέκαμψα στις αρχές του 2009, και τότε, έγιναν ένα από από αυτά τα σπάνια πράγματα της μοίρας, ο Ντιέγκο είχε αναλάβει την Εθνική Ομάδα.Και τότε μου τηλεφώνησε.

Δεν είχα παίξει για μια δεκαετία με την φανέλα της Αργεντινής και ξαφνικά ο Ντιέγκο άρχισε να μου δίνει παιχνίδια.

Έτσι φτάσαμε στο τελικό μέρος των πλέι οφ και συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να είμαι μέρος αυτού.

Βρισκόμαστε στον αγώνα στον οποίο πρέπει να νικήσουμε το Περού την προτελευταία αγωνιστική για να διατηρήσουμε τις πιθανότητές μας. Ήταν μια κρίσιμη στιγμή. Εδώ είμαστε, παίζουμε με το Περού στο Μπουένος Άιρες.

Βαζουμε ένα γκολ αλλά μετά έρχεται η ισοπαλία για το Περού, πριν απο το τέλος. Καταστροφή. Τελειώσαμε. Τέλος παιχνιδιού. Οι άνθρωποι αρχίζουν να φεύγουν από το γήπεδο, θυμωμένοι.

Και ο Ντιέγκο, ο οποίος είχε επικριθεί ευρέως απο τον τύπο για την τακτική του και τον λόγο οτι κάλεσει έναν μεγάλο σε ηλικία επιθετικό που όλοι πίστευαν ότι τελείωσε.Αλλά στις καθυστερήσεις, κερδίσαμε ένα κόρνερ.

Η μπάλα φτάνει στην περιοχή…Γκολ!

Αρχίζω να τρέχω σαν τρελός, με όλους τους συμπαίκτες που με ακολουθούν. Το γήπεδο εκρήγνυται. Ο Ντιέγκο τρέχει επίσης στο γήπεδο, πανηγυρίζει, πέφτει και προσγειώνεται στο υγρό γρασίδι. Τι στιγμή. Τι νύχτα!

Μου αρέσει να πιστεύω ότι αν η ζωή μου ήταν σαν μια ταινία και η πρώτη σκηνή ήταν εκείνη στην οποία κλωτσάω μια μπάλα, το τέλος, όταν φτάσουν οι τίτλοι τέλους, θα ήταν αυτή η στιγμη με το γκολ και τους πανηγυρισμούς, μέσα στην βροχή.

Δεν θα κρίνω ποτέ τον Ντιέγκο.

Εκανε λάθη σίγουρα, αλλά έζησε τη ζωή του.Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αυτό που μου έδωσε ο Ντιέγκο και αυτό που με έκανε να νιώσω. “

Μάρτιν Παλέρμο