«Αυτό που έχει αλλάξει πραγματικά σήμερα είναι η πρόσβαση στο επάγγελμα του ποδοσφαιριστή.
Πριν από 20, 30, 40 χρόνια, όλη η Ιταλία έπαιζε ποδόσφαιρο.
Στο δρόμο, στις αυλές, στα χωράφια, στα τσιμέντα.
Έ[αιζες όπου έβρισκες ακόμα κια χωρίς μπάλα, με πλαστικά μπουκάλια.
Όλες οι πόλεις ήταν γεμάτες από περίεργους, σκοτεινούς και ελαφρώς καμπουριασμένους κυρίους που μια μέρα ήρθαν να σου προτείνουν να παίξεις σε οποιαδήποτε ομάδα, μικρή αλλά πραγματική και κυρίως σε ένα γήπεδο που τελικά ήταν αληθινό.
Τώρα το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι αδύνατο.
Δεν υπάρχουν πια αλάνες, δεν υπάρχουν τέτοιες αυλές.
Οι δρόμοι είναι βουλωμένοι από κίνηση, αλάνες υπάρχουν σχεδόν μόνο στα χωριά αλλά κι'εκεί δεν θα βρεις παιδιά με όρεξη.
Για να παίξεις ποδόσφαιρο σήμερα πρέπει να πληρώσεις.
Είναι απίστευτο, αλλά αληθινό.
Πρέπει να πας σε σχολή ποδοσφαίρου και να πληρώσεις.
Σίγουρα αυτό δεν θεωρείται ο θρίαμβος ενός δημοφιλούς αθλήματος.
Η πληρωμή για το παιχνίδι αφαιρεί μεγάλο μέρος του αυθορμητισμού της διασκέδασης του παιδιού και το αφήνει στα χέρια των μεγαλύτερων.
Πριν, το τρέξιμο σε μια γειτονιά ήταν μια νίκη για κάθε παιδί.
Εάν αυτή την χαρά σήμερα την πληρώνει ο γονιός, η χαρά παραμένει κλειστή.
Αυτές οι νέες διαδικασίες έχουν κάνει τη μύηση στο ποδόσφαιρο λανθασμένη και πολύπλοκη. Τα παιδιά δεν έχουν την ίδια όρεξη με παλιά, ψάχνουν την εύκολη λύση.
Το ιδιωτικό ποδόσφαιρο είναι περισσότερο στα χέρια αυτών που έχουν λεφτά και γνωριμίες παρά σε αυτούς που έχουν τα προσόντα να παίξουν.
Η τηλεόραση έχει διαδώσει την ιδέα ότι όλοι είναι ειδικοί
γιατί όλοι βλέπουν πολύ ποδόσφαιρο.
Μοτίβα παιχνιδιού και συμπεριφοράς μαθαίνονται.
Αν παρακολουθήσετε ένα παιχνίδι μεταξύ 13 ή 15 ετών, θα δείτε ότι συμπεριφέρονται σαν ποδοσφαιριστές της Serie A.
Όταν τους κάνουν φάουλ ουρλιάζουν και υποφέρουν σαν να έχουν σταθερή κάμερα στο πρόσωπό τους.
Από την άλλη, αν τύχει να παίξεις ένα παιχνίδι
ανάμεσα στους μεγάλους, θα διαπιστώσετε ότι όλοι ξέρουν πού να τοποθετήσουν τον εαυτό τους, ότι μια λογική ιδέα παιχνιδιού, μια οργάνωση, προκύπτει αμέσως αυθόρμητα.
Ένας στρατός από χαρούμενους μιμητές.
Κανείς δεν ντρέπεται, κανέναν φυσικό άνθρωπο δεν βρίσκεις πλέον.
 Γιατί όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ξέρουν αρκετά για να μην φαίνονται άσχημα».
Μαρίο Σκοντσέρτι