“Η ζωή δεν μου έκανε εκπτώσεις.

Θα ρίσκαρα τα πάντα.

Τότε θα ήταν καλύτερο να μου τραγουδούν:…

“Ματεράτσι ένα κομμάτι σκατ…

Απο το ”Ματεράτσι, γιε μιας πουτ…”

Η μαμά μου αρρώστησε όταν ήμουν έντεκα ετών, την έχασα, κανείς δεν μου την δίνει πίσω και κάθε φορά μου το θυμίζουν.

Κέρδισα ένα Μουντιάλ και το έκανα για την Ιταλία αλλά ήμουν ο πιο στοχοποιημένος παίκτης από τους αντιπάλους.

Είναι δύσκολο να το αντέξεις αυτό.

Η μεγαλύτερη λύπη μου είναι ότι η μαμά δεν τα κατάφερε γιατί ανακάλυψε ότι ο καρκίνος του μαστού, ήταν ήδη έξι εκατοστά, το 1985.

Ας ελπίσουμε ότι μπορούν να το φτιάξουν σήμερα και να είναι τα πράγματα καλύτερα.

Κάθε φορά που μιλάω γι’ αυτό συρρικνώνομαι και έχω δάκρυα στα μάτια μου.

Δεν φοβάμαι, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω τις οργανώσεις που κάνουν έρευνα.

Η Ντανιέλα και εγώ το βρίσκουμε πιο εύκολο να βοηθήσουμε τα παιδιά στην Αφρική.

Νομίζω ότι η Ντανιέλα, η σύζυγός μου, είναι ο άνθρωπος που μου σύστησε η μητέρα μου.

Πάντα μου έπαιρνε καιρό να φιλήσω μια φανέλα.

Έχω φιλήσει μόνο δύο στη ζωή μου, της Περούτζια και της Ίντερ. Και σίγουρα όχι μετά από δέκα εμφανίσεις.

Μια σχέση δυναμώνει στη θλίψη, μετά τις άσχημες στιγμές που ζούμε μαζί.

Πολύ εύκολο όταν κερδίζεις να φιλάς την φανέλα.

Αν ζήσεις το πρωτάθλημα που χάθηκε το 2002 την τελευταία μέρα της πρώτης σου σεζόν σε ομάδα, την υπόθεση Τσιρίλο, την ήττα στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Βιγιαρεάλ, τα πολλά ντέρμπι που χάθηκαν και μένεις ενωμένος στην ταπείνωση, τότε μπορείς να φιλήσεις την φανέλα.

Από την άλλη μεριά εντυπωσιάζομαι από ορισμένα παιδιά.

Είδα στην τηλεόραση αυτούς από τις μικρές ομάδες των Ακαδημιών στο Μιλάνο.

Τους ρώτησαν…

”Γιατί θέλετε να γίνετε ποδοσφαιριστές??”

Και αυτοί απάντησαν, για το μεγάλο αυτοκίνητο και τα χρήματα.

Κοιτάξτε πως μειώνονται μόνοι τους…

Εγώ νόμιζα ότι είχα κερδίσει Παγκόσμιο Κύπελλο απο μικρός και ζούσα μόνο για το ποδόσφαιρο από δύο χρονών”.

Μάρκο Ματεράτσι