Υπήρξαν πολύ λίγοι προπονητές που ήταν επιτυχημένοι, αποτελεσματικοί και καινοτόμοι όπως ο Μαρτσέλο Λίπι στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου και αυτό είχε ήδη αρχίσει να γίνεται κατανοητό όταν ήταν επικεφαλής της Αταλάντα, καθώς και για τη σεζόν 1993-1994 που οδήγησε μια Νάπολι σε οικονομική κρίση μέχρι το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Αλλά ήταν με την Γιουβέντους που οι ικανότητες του Λίπι εξερράγησαν οριστικά, ανανεώνοντας πλήρως το παιχνίδι μέσω πρωτοποριακών ιδεών για το ιταλικό ποδόσφαιρο της εποχής, όπως το αδίστακτο 4-3-3 του όχι μόνο για τον αριθμό των επιθετικών, αλλά και κυρίως για εκείνο το ασφυκτικό πρέσινγκ και για εκείνη τη σπουδαία τακτική δουλειά με την οποία διαμόρφωσε τους παίκτες του.
Και μια Γιουβέντους που έπαιξε τόσο καλά όσο αυτή του πρώτου του κύκλου στην ομαδα, γιατί αυτή η ομάδα ήταν σαν χαμαιλέοντας, ικανή να επιβάλλει το παιχνίδι της σε όλες τις εκφάνσεις και με διάφορες ερμηνείες της ενότητας, έχοντας επανεφεύρει ο ίδιος αρκετές φορές μεταξύ του 4-3-3 (1994-1996), του 4-2-3-1 (1996-1997) και του 4-3-1-2 (1997-1998), κερδίζοντας ό,τι ήταν δυνατό χωρίς ποτέ να δώσει μέχρι μισή ίντσα στο πράσινο ορθογώνιο.
Σε αυτό το πλαίσιο, όχι μόνο αναζωογονήθηκαν παίκτες που έμοιαζαν να έχουν κολλήσει όπως ο Τζιανλούκα Βιάλι ή ο Έντγκαρ Ντάβιντς, όχι μόνο οι παίκτες που προορίζονταν να είναι αιώνια μετέωροι όπως ο Φαμπρίτσιο Ραβανέλι, ανέβηκαν, αλλά πάνω απ ‘όλα, οι πρωταθλητές όπως ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο πήραν μπρος.
Και ακόμη και μετά τη δυστυχισμένη περιπέτειά του στην Ίντερ, η δεύτερη παραβολή του με τη Γιουβέντους ήταν εξαιρετική, καθιερώνοντας τον Πάβελ Νέντβεντ ως παίκτη που κέρδισε την Χρυσή Μπάλα επιτρέποντας στον Τζιανλούκα Ζαμπρότα να γίνει ένας από τους καλύτερους μπακ στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 δεν ήταν τίποτα άλλο από το οριστικό στάδιο ενός απόλυτου τέρατος της προπονητικής, καθώς και ενός ανθρώπου που επέτρεψε στο ιταλικό ποδόσφαιρο να φτάσει σε ύψη συλλογικού παιχνιδιού που είναι δύσκολο να αναπαραχθούν στην ιστορία του.
Ο Μαρτσέλο Λίπι!
