“Πάντα ήξερα ότι η Μπόκα θα ήταν κάτι το ξεχωριστό για μένα, όλοι στο σπίτι μου την υποστήριζαν.
Οι οπαδοί της είχαν σηκωθεί όρθιοι και με χειροκροτούσαν όταν είχα πετύχει τέσσερα γκολ κόντρα στον τερματοφύλακα τους, Γκάτι.
Η προσφορά της Ρίβερ ήταν ενδιαφέρουσα αλλά από εκεί που καταγόμουν εγώ, οι καρδιές μας άνηκαν στη Μπόκα.
Θυμάμαι να περπατώ ένα απόγευμα με τον πατέρα μου και να μου λέει…
“Ντιεγκίτο, ξέρεις τι σκεφτόμουν χθες το βράδυ;
Θα ήταν ωραίο να σε δω να παίζεις με τη φανέλα της Μπόκα κάποια ημέρα, εσύ στο Μπομπονέρα και η οικογένειά σου να πανηγυρίζει τα γκολ σου”.
Τα χρήματα που θα έπαιρνα από τη Ρίβερ ήταν εξαιρετικά αλλά είχα ήδη αποφασίσει.
Αν πήγαινα στη Ρίβερ, αυτό θα σήμαινε το θάνατο του ανταγωνισμού στην ποδοσφαιρική Αργεντινή γιατί ήταν ήδη μία εκπληκτική ομάδα και με τη δική μου προσθήκη ουδείς θα ήταν σε θέση να τη σταματήσει.
Η Ρίβερ είχε Πασαρέλα, Γκαγιέγο, Μέρλο, Αλόνσο, Χότα Χότα Λόπεθ.
Την ίδια ώρα η Μπόκα αιμορραγούσε μέχρι θανάτου, στη χειρότερη σεζόν ολόκληρης της ιστορίας της, με τον Οσβάλντο Ρατίν για προπονητή.
Ήταν μία αλλόκοτη κατάσταση, η Ρίβερ που είχε όλα τα χρήματα δεν ήταν μέσα στην καρδιά μου και η Μπόκα που δεν είχε χρήματα ήταν το πάθος μου.
Μέσα σε αυτό το χάος πήγα στη Μαρ ντελ Πλάτα με την Αρχεντίνος Τζούνιορς για να παίξω στο Gold Cup κόντρα στη Ρίβερ.
Τότε όλοι ήξεραν πως θα πέθαινα για τη Μπόκα και δεν σταμάτησαν να προσβάλλουν εμένα και τη μητέρα μου σε όλο το ματς!
Όμως στο τέλος, παρότι χάσαμε, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Είχα πάρει αυτό που ήθελα.
Εστειλα μήνυμα στη Ρίβερ πως δεν τους ήθελα καθόλου.
Ο πρόεδρος της Αρχεντίνος, Πρόσπερο Κονσόλι, με λάτρευε αλλά εκείνη τη στιγμή ήθελε να με σκοτώσει!
Είχε ζητήσει από τη Ρίβερ 13.000.000 δολάρια που ήξερε πως θα πάρει, αλλά απο τη Μπόκα, δεν θα τα έπαιρνε σε καμία περίπτωση.
Ήταν επίσης ένα ακόμα περιστατικό που με έκανε 100% σίγουρο ότι θα πάω στη Μπόκα.
Μία Τρίτη τον Φεβρουάριο του ’81 προσκάλεσα την Κλαούντια και μερικούς συγγενείς για να δω τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Παίδων μεταξύ της Ίντερ και της ακαδημίας της βολιβιανής Ταχουίτσι στο “Monumental” το γήπεδο της Ρίβερ.
Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και όταν φτάσαμε στις θέσεις των επισήμων ένας άνδρας φώναξε:
“Εσύ και η φίλη σου μπορείτε να κάτσετε αλλά δεν υπάρχει χώρος για τους υπόλοιπους. Εάν θέλετε, μπορούν να κάτσουν σε άλλη θύρα”.
Δεν μου άρεσε αλλά το αποδέχτηκα γιατί δεν ήθελα να κάνω φασαρία.
Αφού όμως κάτσαμε στα VIP, μετά από μερικά λεπτά μερικοί παράγοντες της Ρίβερ φώναξαν από πίσω μου:
“Τι κάνεις εδώ bostero.??
Γύρισα. Ήθελα να τους σκοτώσω.
Αρχίσαμε να παίζουμε μπουνιές και μας πέταξαν έξω εμένα και την Κλαούντια.
Το τελευταίο πράγμα που τους φώναξα, πριν καθήσω μαζί με τους υπολοίπους στις εξέδρες, ήταν κάτι που ήξερα ήδη:
“Δεν θα ξανάρθω ποτέ σε αυτό το σύλλογο! Το ορκίζομαι, ποτέ ξανά.”
Ντιέγκο Μαραντόνα
