«Ο Λουίς Ενρίκε μου έδωσε τόσα πολλά που αποφάσισε να φύγει και δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ παρόλο που είχε προβλήματα με υπερβολική κριτική.
Εκείνη την χρονιά είχε μια ομάδα που δεν ήταν πολύ δυνατή ή τουλάχιστον όχι στο επίπεδο των άλλων ετών στην Ρώμη.
Σε ένα χρόνο, ο Λουίς Ενρίκε μπήκε σε αυτό τόσο ως άνθρωπος όσο και ως ιδέα για το ποδόσφαιρο.
Την πρώτη μέρα της προπόνησης μας μίλησε, εξήγησε τις ιδέες του και μετά από λίγο τρέξιμο, μας έδωσε τις φανέλες, πήρε μια μπάλα, την πέταξε στον αγωνιστικό χώρο και είπε «Παίξτε!».
Ξεκινήσαμε και σκεφτήκαμε…
“Αυτός ο τύπος είναι τρελός!
Αλλά δεν μας λέει δύο αγγίγματα, τρία αγγίγματα, ελεύθερο άγγιγμα… Δεν λέει τίποτα;” Μετά στο τέλος της προπόνησης μας είπε…
«Πρέπει να δω πρώτα πώς τα πας, σε ποιο επίπεδο είσαι, πώς ερμηνεύεις το ποδόσφαιρο και μετά επεμβαίνω με προσαρμογές και συμβουλές.
Εκείνη την πρώτη μέρα παίξαμε κατοχή σαν παιδιά στην σχολή ποδοσφαίρου, όλοι πίσω από την μπάλα.
Όπως όταν πετάς την μπάλα στην μέση μιας σκυλοπαρέας.
Παρόλο που δεν είχε σπουδαία αποτελέσματα και παρόλο που δέχτηκε πολλά χτυπήματα, άλλαξε τον τρόπο που παίζαμε και κάτι χτύπησε στο κεφάλι μας.
Δεν λέω ότι αν είχε μείνει θα είχαμε κερδίσει αλλά θα το διασκεδάζαμε».
Σε αυτά τα λόγια του Daniele De Rossi υπάρχει ο προπονητής Luis Enrique, ένας προπονητής με εμμονή στο επιθετικό παιχνίδι, στην κατοχή της μπάλας και που περνώντας από καλές εμπειρίες και βαριές ήττες, μεγάλωσε για να κερδίσει τα πάντα με την Barcelona και μετά έκανε την Ισπανία ξανά ανταγωνιστική στο τέλος του καλύτερου κύκλου της, σε σημείο να μετατρέψει επίσης την PSG σε μια πραγματική ποδοσφαιρική μηχανή.
Ο Λουίς Ενρίκε χαρακτηριζόταν πάντα ως ένας άνθρωπος που ήξερε πώς να μένει πιστός στις αρχές του ακόμα και όταν η επιμονή θα μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα, όπως ο αποκλεισμός του Ντε Ρόσι σε αγώνα με την Αταλάντα για καθυστέρηση σε τεχνική συνάντηση.
Όμως το μεγαλείο του αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο στην χειρότερη δυνατή κατάσταση, στον θάνατο της μικρής Xana, 9 ετών, μετά από οστεοσάρκωμα.
Η αξιοπρέπεια και η δύναμη του μυαλού με την οποία αντιμετώπισε το μεγαλύτερο δράμα τον έκαναν τόσο αναίσθητο σε ανόητες ποδοσφαιρικές διαμάχες που ήταν σε θέση να δίνει πάντα σε όλους ένα μάθημα ζωής μπροστά σε γεγονότα που σχετίζονται με αυτό το άθλημα.
Για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκε πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση για την εθνική Ισπανίας, με τα κρουσματα ασθένειας που δημιουργούσαν προβλήματα ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ο Λουίς Ενρίκε απάντησε…
«Για να είμαι ειλικρινής, αυτό είναι «juego de niños» σε σύγκριση με άλλα πράγματα που πέρασα στη ζωή ».
Ή όταν έδωσε συμβουλές σε γονείς και προπονητές νέων για το πώς να χειριστούν τις απογοητεύσεις της ήττας για να δημιουργήσουν μια καλύτερη αθλητική κουλτούρα… “Βαρέθηκα να βλέπω δάκρυα σε τουρνουά παιδιών, δεν ξέρω γιατί κλαίνε.
Πρέπει να μάθουν πώς να χειρίζονται την ήττα, να μάθουμε στα παιδιά να μην κλαίνε.
Πρέπει να σηκωθούμε και να συγχαρούμε τον νικητή”.
Λουίς Ενρίκε
