Ήταν ένα από τα πιο λαμπρά ιταλικά ποδοσφαιρικά ταλέντα της γενιάς του, ένα από αυτά που προορίζονταν να γίνουν απόλυτοι πρωταθλητές.
Υπερβολές, τεχνική, δεξιότητα ντρίμπλα, ποδοσφαιρική ευφυΐα, πάθος.
Ο Τζίτζι Μερόνι ήταν πραγματικό αστέρι στη Serie A τη δεκαετία του ’60.
Σ’ένα Ίντερ – Τορίνο το 1967, μετά από ένα από τα περίφημα μεθυσμένα σλάλομ του, σκόραρε με εκλπηκτικό ψιλοκρεμαστό σουτ από την άκρη της περιοχής, ήταν το γκολ που διέκοψε το αήττητο της έδρας της μεγάλης Ίντερ του Ελένιο Ερέρα, που δεν είχε χάσει τρία χρόνια εντός έδρας.
Σχεδόν δύο φορές οι οπαδοί της ομάδας του, πρώτα η Τζένοα και μετά το Τορίνο, κινητοποιήθηκαν για να αποφύγουν τη μεταγραφή του σε άλλη ομάδα.
Ειδικά στο Τορίνο, όταν η Γιουβέντους κοντεύει να τον αγοράσει με μια τρελή προσφορά για την εποχή, 750 εκατομμύρια λιρέτες, οι οπαδοί πυροδότησαν μια πραγματική λαϊκή εξέγερση, με τον πρόεδρο Πιανέλι να αναγκάζεται να εγκαταλείψει.
Αλλά ο Τζίτζι Μερόνι, άθελά του, ήταν πάντα στο επίκεντρο για επιπλέον λόγους εκτός ποδοσφαίρου.
Όλοι τον αποκαλούσαν αναρχικό μόνο και μόνο επειδή αγαπούσε να φοράει συγκεκριμένα παντελόνια ή καπέλα, πολύχρωμα μπουφάν.
Όλοι τον αποκαλούσαν επαναστάτη μόνο και μόνο επειδή είχε μακριά μαλλιά και αγαπούσε να ζωγραφίζει.
Όλοι τον αποκαλούσαν ταραχοποιό στοιχείο επειδή αγαπούσε μια γυναίκα που ήταν παντρεμένη πριν.
“Μα δεν ενοχλώ κανέναν… ” θα το επαναλάμβανε συνέχεια.
Δεν ενόχλησε κανέναν, αλλά για την κοινωνία του τότε ήταν κάτι διαφορετικό.
Ο Gigi ήταν ένας πολύ ήσυχος τύπος, ένας τύπος που απλά ήθελε να είναι ο εαυτός του, αλλά ήταν «περίεργος» τότε.
Αγαπούσε να ζωγραφίζει, γιατί χαλάρωνε κάνοντας το.
Του άρεσε να ντύνεται έτσι επειδή πραγματικά πίστευε ότι όλοι ήταν ελεύθεροι να ντύνονται όπως θέλουν.
Αγαπούσε την Cristiana, επειδή αγαπούσε πραγματικά αυτή τη γυναίκα και δεν τον πείραζε αν ήταν πριν παντρεμένη.
Ίσως ο περίεργος δεν ήταν πραγματικά αυτός αλλά οι υπόλοιποι.
«Ήταν έτη φωτός μπροστά, είδε πράγματα που άλλοι άνθρωποι ήρθαν να δουν δεκαετίες αργότερα… “είπε ο Aldo Agroppi, ο συμπαίκτης του στο Τορίνο.
Το μόνο που δεν μπορούσε να δει απο πριν, ήταν εκείνο το αυτοκίνητο, που το οδηγούσε ”ειρωνεία της μοίρας” ένας οπαδός της ομάδας, ο Attilio Romero, που τριάντα χρόνια μετά, σε ένα περίεργο αστείο της μοίρας, θα γινόταν πρόεδρος του Τορίνο.
Αυτοκίνητο που τον χτύπησε και τον πήρε μακριά.
Αφαίρεσε την ιδιοφυΐα και την «ελευθερία» του Gigi Meroni.
Ίσως δεν ήθελε να γεράσει μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, αφήνοντας στην μνήμη μας μια πεταλούδα που είναι ακόμα εκεί, πετώντας ελεύθερη.
Σήμερα οι ποδοσφαιριστές σχεδόν ανταγωνίζονται για να δείξουν το πιο περίεργο look: λοφία, πλεξούδες, ουρές.
Μετά σκουλαρίκια, τατουάζ και γένια.
Συχνά χαρακτηρίζονται επαναστάτες για το πώς επιλέγουν να εμφανιστούν.
Αλλά τώρα είναι απλό.
Από την άλλη, χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο θάρρος ακόμα και για να έχουμε μακριά μαλλιά στη φανατική Ιταλία της δεκαετίας του ’60.
Αυτά είναι τα χρόνια του φαινομένου Μερόνι.
Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ο σκοπός του, ο Gigi Meroni κατέληξε να γίνει σύμβολο χιλιάδων παιδιών που ήθελαν να ζήσουν ελεύθερα ακόμα και με κόστος να πάνε κόντρα σε όλα και σε όλους.
Πουκάμισο με σορτς, κάλτσες κάτω από τον αστράγαλο και μακριά μαλλιά.
Εκείνο το μακρύ μαλλί που δεδομένης της αδιαλλαξίας της Ιταλίας του Fabbri, του κόστισε την εθνική ομάδα.
Αλλά ο Gigi δεν ήταν απλά ένα ελεύθερο πνεύμα, ήταν και ένας καταπληκτικός παίκτης.
Μεθυσμένη ντρίμπλα, ταχύτητα και απίστευτο σουτ με ακρίβεια, αριστερά και δεξιά.
Έκανε τους οπαδούς της Τζένοα να ερωτευτούν τον τρόπο παιχνιδιού του και μετά τους οπαδούς του Τορίνο και χάρη στη μαγεία του με την Τόρο έγινε «η πεταλούδα Γκρανάτα».
Μεταξύ των θαυμαστών του ήταν και ο Ανιέλι, έτοιμος να ξοδέψει εκατομμύρια για να τον αποκτήσει.
Η αντίδραση των οπαδών ήταν έντονη, ακόμα και οι εργάτες της Fiat ήρθαν να μποϊκοτάρουν την μεταγραφή.
Ήταν οι μέρες που κυκλοφόρησε το νέο 128 και βγήκαν όλοι από το εργοστάσιο με φυλλάδιο…
“Ανιέλι, πάρε τα χέρια σου από το Τορίνο”.
Ο Μερόνι αγαπήθηκε από τόσους πολλούς.
Ο Gigi αγαπούσε μόνο την Cristiana, την Cris.
Ήταν πολύ ερωτευμένοι αλλά η Cristiana αναγκάστηκε από την οικογένεια της να παντρευτεί έναν άντρα μεγαλύτερο από εκείνη.
Η Cris δραπέτευσε από τη συζυγική στέγη και βρήκε καταφύγιο στο σπίτι του Gigi, μια μικρή σοφίτα στο κέντρο, περιμένοντας την ακύρωση του γάμου.
Οι δυο τους αναγκάστηκαν να ζουν κρυφά, αλλά αυτό δεν τους στέρησε τη μεγάλη αγάπη.
Εν τω μεταξύ, ο Gigi συνέχισε να ενθουσιάζει στο γήπεδο.
Η σεζόν 67-68 ξεκίνησε καλά για τον Τζίτζι Μερόνι, με σπουδαίες επιδόσεις στο γήπεδο και τέλος με τον γάμο της Κρις να ακυρώνεται.
Το όνειρό τους μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Μόνο που μια φρικτή και γελοία μοίρα, ακριβώς την πιο ευτυχισμένη στιγμή, πήρε τον Gigi μακριά από την Cris και απο τόσους πολλούς που τον αγάπησαν.
Το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου 1967, μετά τον αγώνα με τη Σαμπντόρια, μπροστά από το μπαρ ‘Ζαμπόν’ ένα αυτοκίνητο πάτησε τον Μερόνι ενώ διέσχιζε τον δρόμο, σκοτώνοντας τον.
Έτσι κλείνει η ιστορία μιας ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας, που δεν άναψε μόνο τις ψυχές των ποδοσφαιρόφιλων άλλα όλης της Ιταλίας.
Άναψε τις ψυχές εκείνων που ονειρεύτηκαν την ελευθερία, που είδαν σε εκείνο τον μακρυμάλλη, ένα αγόρι που ακολούθησε τα όνειρά του, πολεμώντας ενάντια στους φανατικούς, ένα σύμβολο και παράδειγμα προς μίμηση.
