Μπορείς να τον αναγνωρίσεις…
Είναι ένα από τα πολλά παιδιά που κατά τη δεκαετία του ’90 βρίσκονταν σε ένα από τα κέντρα προσφύγων στο Zαντάρ, κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού πολέμου.
Την παιδική του ηλικία την έζησε ως πρόσφυγας στο Κολοβάρε,σε ένα ξενοδοχείο χωρίς νερό και ηλεκτρικό.Ολη την ημέρα ήταν με μια μπάλα στα πόδια του, που του είχε κανει δώρο ο παππούς του.
Διεκδίκησε το ονειρο του, δίπλα σε βόμβες και νάρκες.
Αυτός είναι,ο Λούκα Μόντριτς!
“Δεν είχα συναίσθηση του τι γινόταν.
Όταν είσαι παιδί, δεν σκέφτεσαι τον πόλεμο, τα προβλήματα, τις κακουχίες.
Μπορώ να πω ότι είχα καλά παιδικά χρόνια, μολονότι τα πέρασα σε ξενοδοχεία.
Από την ημέρα που φτάσαμε στο ξενοδοχείο στο Kολοβάρε, έκανα φίλους, που έχω ακόμα και σήμερα στην ζωή μου.
Παιδιά οικογενειών που επίσης, είχαν εκδιωχθεί και παίζαμε όλοι μαζί ποδόσφαιρο.
Αν με βλέπατε στα παιδικά μου χρόνια, θα διαπιστώνατε πως είχα πάντα μια μπάλα στα πόδια.
Έπαιζα στους δρόμους με τους φίλους μου, ώσπου ο πατέρας μου με βοήθησε να πάρω το παιχνίδι πιο σοβαρά.
Με πήγε στην τοπική ομάδα, όταν ήμουν εφτα χρονών.
Δεν με άφησαν να καταλάβω πόσο δύσκολα περνούσαν τότε. Παρ’ όλα αυτά, καταλάβαινα πως θυσιάζονται για τα παιδιά τους, για να κάνω εγώ καριέρα.
Το πάθος μου για το ποδόσφαιρο ήταν η διέξοδος μου, η παρέα μου.
Μετά το σχολείο, έμενα αργά με τους φίλους μου και παίζαμε στους δρόμους και οι γονείς μου ήξεραν πάντα πού θα με βρουν.
Ποτέ δεν με ένοιαζε τι γράφουν ή τι λένε για εμένα.
Είχα τους στόχους μου και δεν σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ να τους υλοποιήσω.
Ναι, είμαι “ελαφρύς” αλλά σωματικά και πνευματικά είμαι πολύ δυνατός”.
Λούκα Μόντριτς
