”Πρόσφατα διέγνωσαν τον μπαμπά μου με καρκίνο. Πέρασα μια σκοτεινή περίοδο.

Δεν ήταν εύκολο να δείξεις το χαμόγελό σου, πόσο μάλλον να το βρεις εσωτερικά.

Όταν το έμαθα, ο κόσμος κατέρρευσε μέσα μου.

Τρόμαξα και μετά από σύγχυση, ρώτησα και τους γιατρούς στη Φιορεντίνα. Προσπάθησα να αναλύσω την κατάσταση, ψάχνοντας απαντήσεις.

Ο Φρανκ Ριμπερί, ήταν στο διπλανό δωμάτιο και τα άκουσε όλα αν και δεν το ήξερα.

Με είδε στα αποδυτήρια, στεναχωρημένο και κάθισε δίπλα μου… ”Λορέντζο, αύριο το απόγευμα δεν έχουμε προπόνηση.

Ο προπονητής μας δίνει άδεια. Πήγαινέ με στον μπαμπά σου, θα ήθελα να τον γνωρίσω.”

Σταματησε ο χρόνος. Δεν κατάλαβα. Ψιθύρισα κάτι και γέμισε η καρδιά μου. Μια απίστευτη χειρονομία, ειλικρινέστατη.

Την επόμενη μέρα πήγα να τον πάρω με το αυτοκίνητο και πήγαμε στην Ενγκίσα Βαλντάρνο, μια μικρή πόλη έξι χιλιάδων κατοίκων, εκεί που μένει η οικογένειά μου.

Λοιπόν, για μένα αυτό σημαίνει ότι είμαστε άντρες και όχι επειδή λέγεται Ριμπερί, πρόκειται για μια χειρονομία που γίνεται χωρίς τίποτα σε αντάλλαγμα, αποκλειστικά για το καλό.

Μεταξύ εμένα και εκείνου, κρυφά και ήθελα να το μοιραστώ.

Αυτο σημαίνει να είσαι άντρας. “

Ο Λορέντζο Βενούτι για τον Φρανκ Ριμπερί