”Όταν γεννιέσαι στη Ρώμη, τα είδωλά σου είναι οι παίκτες της Ρόμα, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Σίγουρα ο Φραντσέσκο και ο Ντανιέλε, τους οποίους τότε είχα την καλή τύχη να συναντήσω, ήταν τα σημεία αναφοράς μου, ως παιδί.
Η οικογένειά μου είναι Ρόμα, όλοι.
Οταν βλέπαμε έναν αγώνα μαζί, τα συναισθήματα, το άγχος να κερδίσουμε, η αγάπη, μας ένωναν ακόμα περισσότερο.
“Ήμουν δεκαέξι χρονών.
Κάναμε τις ιατρικές εξετάσεις μας.
Εκείνη τη φορά όμως κατάλαβα αμέσως ότι κάτι ήταν παράξενο.
Έμεινα με τους γιατρούς για τρεις ώρες.
Νόμιζα ότι είχα πάρα πολλούς ακανόνιστους καρδιακούς παλμούς.
Τους ρώτησα τι μπορώ να κάνω.
Σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω να παίζω για έξι μήνες.
Πέρασα τέσσερις μήνες περιμένοντας, έκανα προσευχές ελπίζοντας ότι ο ακανόνιστος καρδιακός παλμός θα ξεθωριάσει.
Μια μέρα συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα είχε τελειώσει.
Έτσι απλά, ξαφνικά.
Σύντομα επιστρέφεω στο γήπεδο και στο πρώτο παιχνίδι μου, τραυματίζομαι.
Έξι εβδομάδες έξω.
ΤΙ ΝΑ ΠΩ…
Εκείνη η περίοδος με πείσμωσε ακόμα περισσότερο ότι το ποδόσφαιρο ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω.
Μετά από όλα όσα περνούσα δεν ήθελα ποτέ να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν θα μπορούσα να είχα θυσιάσει περισσότερα, δεν θα μπορούσα να έχω δώσει περισσότερα.
Εκείνη τη στιγμή περισσότερο από ποτέ, ήξερα τι θα μπορούσε να είναι η ζωή χωρίς το ποδόσφαιρο.
Επίσης έπαιξα για την Ρόμα.
Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό…
Καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ρώμη!
Δεν είχε να κάνει με την δουλειά, το χόμπι ή την καριέρα.
Για μένα, το να παίζω για την Ρόμα ήταν το παν.
Όταν έβαλα τα παπούτσια μου για πρώτη φορά, ονειρεύτηκα να παίζω μπροστά στους οπαδούς της Ρόμα, στο Ολίμπικο.
Κάθε μέρα λέω στους συμπαίκτες μου τι σημαίνει να παίζεις για την Ρόμα.
Αυτό δεν είναι εργοστάσιο ταλέντων, δεν είναι το βήμα για να πας σε μεγαλύτερη ομάδα.
Επειδή μεγαλύτερη ομάδα δεν υπάρχει.
Τον Τόττι, συνήθιζα να τον θαυμάζω στο γήπεδο.
Παρακολουθούσα όλα όσα έκανε και ονειρευόμουν να γίνω μια μέρα σαν αυτόν.
Κάποτε ήρθε κοντά μου και μου είπε…
”Είσαι καλός.”
Δεν κοιμήθηκα για τρεις μέρες.
Παίζω στην Ρόμα σήμερα και είμαι αρχηγός.
Ποτέ δεν θα γίνω Τόττι, αλλά συνειδητοποίησα αυτό το όνειρο που είχα ως παιδί.
Όταν έπαιζα μπάλα και έπαιζε η Ρόμα, έκλεινα τα μάτια και φορούσα αυτή την φανέλα. ”
Λορέντζο Πελεγκρίνι
