Απο την σελίδα Ελλήνων Μνήμες
Κωνσταντίνος Τσικλητήρας: Ο σπουδαίος Έλληνας αθλητής που ντράπηκε να πολεμήσει στα μετόπισθεν κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο!
Ο Κωστής Τσικλητήρας (Πύλος, 30 Οκτωβρίου 1888 – Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 1913) ήταν Έλληνας αθλητής στίβου και ποδοσφαίρου, 20 φορές πρώτος πανελληνιονίκης πέντε διαφορετικών αγωνισμάτων σε διάστημα 6 χρόνων και κάτοχος πανελλήνιων ρεκόρ σε τρία στυλ άλματος.
Κατέκτησε από 2 μετάλλια σε δύο συνεχόμενες διοργανώσεις Ολυμπιακών αγώνων, το δε χρυσό του 1912 στη Στοκχόλμη αποτέλεσε επί σειρά δεκαετιών ορόσημο σε πλήθος επιπέδων της ελληνικής ολυμπιακής ιστορίας, με χαρακτηριστικότερο γεγονός ότι ίδια επιτυχία δεν επαναλήφθηκε στο στίβο παρά 80 χρόνια έπειτα (1992 η Βούλα Πατουλίδου).
Τα ένα χρυσό, δύο αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλια τον κατατάσσουν πρώτο στους Έλληνες ολυμπιονίκες με τα περισσότερα στο σύνολο, από κοινού με τον Πύρρο Δήμα (3-0-1).
Όταν ξέσπασε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, ο μεγάλος αθλητής κατατάχτηκε αμέσως με μεγάλο ζήλο ως εθελοντής και δεν έβλεπε την ώρα να υπηρετήσει στο μεγάλο απελευθερωτικό αγώνα.
Όμως, οι ανώτεροί του δεν ήταν διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή ενός ινδάλματος του ελληνικού λαού. Το 1916 θα διεξάγονταν πάλι Ολυμπιακοί Αγώνες και η ελληνική κυβέρνηση προόριζε τον Τσικλητήρα για άλλο ένα χρυσό μετάλλιο.
Δεν μπορούσαν να θυσιάσουν στο πεδίο της μάχης, αυτό το σπουδαίο ταλέντο, ένα από τα ελάχιστα που είχε τότε η Ελλάδα.
Οι εντολές σε πολλές περιπτώσεις έρχονταν κατευθείαν από τον πρίγκιπα Νικόλαο.
Προσπαθούσαν συνεχώς να τον στέλνουν στα μετόπισθεν για να μην κινδυνεύσει η ζωή του, ο Κωστής όμως δεν υπάκουσε.
Ντρεπόταν να μείνει πίσω όταν τα αδέλφια του βρίσκονταν στο μέτωπο.
Ήθελε να πολεμήσει για την πατρίδα του και το φώναζε με κάθε τρόπο.
Αρνήθηκε να γυρίσει στην Αθήνα, αλλά τελικώς δεν κατάφερε να πολεμήσει, καθώς οι αξιωματικοί τον τοποθετούσαν πάντα μακριά από τις μάχες.
Η οικογένειά του ανησυχούσε και τον συμβούλευε να δεχτεί τις συστάσεις των αξιωματικών και να γυρίσει στην Αθήνα.
Σε γράμμα προς τη μητέρα του, ο Κωστής εκμυστηρεύτηκε για άλλη μια φορά ότι ντρεπόταν να γυρίσει στην Αθήνα.
Δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με τις εξελίξεις.
Ένιωθε ότι είχε χρέος να υπηρετήσει την πατρίδα του και τον προσέβαλε η συμπεριφορά των ανώτερων.
Εντούτοις, τον Δεκέμβριο ο Κωστής Τσικλητήρας αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα.
Όμως, ήταν πολύ αργά.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1913 εμφανίζει υψηλό πυρετό, σπασμούς και δύσπνοια.
Σε ιατρικό συμβούλιο –παρουσία εκπροσώπου του Πρίγκηπα Νικολάου– ο καθηγητής Λιβιεράτος, ανακοινώνει το απόγευμα της επομένης τη διάγνωση σοβαρής περίπτωσης μηνιγγίτιδας ιδιότυπης μορφής (φυματιώδη).
Παρότι «προς στιγμήν εθεωρήθη εκλιπών πας κίνδυνος», η κατάσταση επιδεινώθηκε το πρωί της 10ης Φεβρουαρίου και περιερχόμενος σε λήθαργο, σύντομα ο 24χρονος κατόχος τεσσάρων ολυμπιακών μεταλλίων εξέπνευσε.
Τον τελευταίο του αγώνα με τον θάνατο παρακολουθούσε με συγκίνηση το Πανελλήνιο.
