''Αυτό είναι πιο συνηθισμένο απ'όσο νομίζετε.
Εσείς τρέχετε, πηγαίνετε προς τη μπάλα για να εκτελέσετε ένα πέναλτι ή ένα φάουλ και ένα άλλο αγόρι τρέχει πίσω σας και σας χτυπάει.
Χτυπάει και γελάει.
Τους μισούσα και ομολογώ ότι ακόμα τους μισώ.
Λοιπόν, τρέξε, κάνε το λάθος πράγμα, μείνε πίσω αλλά χτύπα το φάουλ η το πέναλτι.
Αλλά δεν χρειάζεται να γελάτε.
Δεν βρίσκω τίποτα για να γελάσω.
Αυτό ήταν το πράγμα που μου άρεσε να κάνω ως παιδί.
Να χτυπάω τα πέναλτι ή τα φάουλ.
Αντίθετα, ο αδερφός μου πάντα έπαιζε επιθετικός και με χτυπούσε για να μείνω στο τέρμα.
 ''Χοσέ μείνε εκεί, ένας Τσιλαβέρτ στην επίθεση είναι αρκετός.''
Ήταν αρκετός. Αυτό εννοούσε.
Και αν έγινα τερματοφύλακας, για όλα φταίει αυτός.
Μετά όμως έγινα και εκτελεστής στημένων φάσεων, ότι ακριβώς έκανα και σαν παιδί.
Αλλά αυτό το οφείλω μόνο στον εαυτό μου.
Όλα έγιναν ξαφνικά.
Την ημέρα του ντεμπούτου μου στην εθνική ομάδα.
Παραγουάη εναντίον Κολομβίας.
Είμαστε στο 1-1 και μας δίνουν πέναλτι την τελευταία στιγμή.
Δεν ξέρω πώς μου βγήκε, αλλά το εκτέλεσε.
 Οι άλλοι με κοιτούν.
Δεν το λένε, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι νομίζουν ότι είμαι τρελός.
Με είχαν δει να εκτελώ πέναλτι στην προπόνηση.
Καλύτερα από όλους.
Αλλά αυτό δεν ήταν προπόνηση.
Ήταν εκείνη τη στιγμή της γενικής αβεβαιότητας που γλίστρησα εκεί μέσα για να το εκτελέσω.
Είναι η τελευταία στιγμή, ακόμα κι αν κάνω λάθος δεν θα έχουν χρόνο να τρέξουν στην άλλη πλευρά για να σκοράρουν.
Τους έπεισα λοιπόν, με αυτά τα λόγια.
Δεν είχα την αίσθηση ότι με εμπιστεύονταν πολύ, πέντε πήγαν να σταθούν μπροστά στη γραμμή του τέρματος.
Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι τα πόδια μου δεν έτρεμαν.
Πήγα όμως και σκόραρα.
Το πρώτο από τα 62 γκολ.
Εντάξει,εντάξει.
Θα είναι επίσης αλήθεια αν πω ότι με έβαλαν να σκοράρω το τελευταίο επίτηδες, το βράδυ του αποχαιρετισμού μου στο ποδόσφαιρο.
Αλλά οι άλλοι; Όλοι οι άλλοι;
Θα πείτε. Φυσικά, όχι σε αγώνα, μόνο πέναλτι.
Σα να ήταν εύκολο.
Πάντα πρέπει να σκοράρεις απο πέναλτι.
Και σε κάθε περίπτωση έκανα και 15 γκολ από φάουλ και 2 από ανοιχτό παιχνίδι.
Ναι, τελικά ήμουν επικεφαλής της προσπάθειας.
Δεν υπήρχαν πια παιδιά που έτρεχαν από πίσω μου για να με χτυπήσουν.
Ούτε οι άνθρωποι γύρω μου γελούσαν».
Josè Luis Chilavert