«Τα όνειρά μου για δόξα τελείωσαν απότομα ένα άχρωμο απόγευμα, τις λεπτομέρειες του οποίου έχω σβήσει από τη μνήμη μου. Ένας αξιωματούχος της ομάδας είπε σε εμένα και στους γονείς μου... «Το αγόρι είναι πολύ αδύναμο, αδύνατο. Δείτε μόνοι σας τι είδους μπράτσα έχει. Δεν μεγαλώνει. Συγνώμη, ο Javier Zanetti δεν θα γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ούτε στη Serie A, ούτε σε κανένα πρωτάθλημα ». Η ζωή μου άλλαξε τότε, ο πατέρας μου ξυπνούσε στις πέντε το πρωί, μετά στις έξι με φώναζε να πάω στο εργοτάξιο. Ψιθύριζε με χαμηλή φωνή, στοργικά... «Χαβιέριτο, πάμε να κερδίσουμε ένα καρβέλι ψωμί». Έγινα καλός χτίστης. Έχτισα τοίχους, βοήθησα να αναμειχθεί το τσιμέντο, κουβαλούσα κουβάδες γεμάτους ασβέστη με τα δύο μικρά μου χέρια. Κουραζόμουν μέχρι θανάτου αλλά δεν είπα τίποτα. Η μαμά και ο μπαμπάς, μετά τον αποκλεισμό μου από τις ομάδες νέων, με πήγαν στον γιατρό Piccaluga, ο οποίος με μέτρησε, με ζύγισε και τελικά έκανε τη διάγνωσή του... «Το αγόρι πρέπει να τρώει περισσότερη πρωτεΐνη, καταλαβαίνετε; Ρεβύθια, γάλα, φακές. Ήξερε πολύ καλά ότι δεν μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά μπριζόλες και έτσι με έβαλε σε αυτή τη δίαιτα. Μια μέρα, ο μπαμπάς με ρωτάει εκπληκτος... «Χαβιερίτο, έχεις εγκαταλείψει πραγματικά το ποδόσφαιρο;». -Ξέρεις λένε ότι είμαι πολύ στεγνός. Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά δεν με θέλουν. Ο πατέρας μου μετά δείχνει τα μαυρισμένα από τον ήλιο μπράτσα μου. «Μεγάλωσες. Όταν πρέπει να τραβήξουμε τους κουβάδες γεμάτους τσιμέντο με την τροχαλία, με τη δύναμη των μυών, είσαι μια χαρά. Το εργοτάξιο είναι το γυμναστήριό σου, κοίτα στον καθρέφτη, έχεις μεγαλώσει, είσαι άντρας». Πολλά χρόνια αργότερα, ως αρχηγός της Εθνικής Αργεντινής και της Ίντερ, είπα στον πατέρα μου για να τον ευχαριστήσω: «Αν δεν ήσουν εσύ που στη δουλειά, ως χτίστης, με έπαιρνες από το χέρι και με επανέφερες στην ιδέα να παίζω, δεν θα είχα γίνει ποτέ επαγγελματίας». Χαβιέρ Ζανέτι Πόσα πέρασε, πόση δόξα, πόσες αξέχαστες στιγμές. Και πόσα έδωσε στο ποδόσφαιρο εκείνο το αγοράκι που δεν το ήθελε κανένας στην ομάδα του.
