«Λίγα ματς μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, ο Jaap βρέθηκε θετικός σε νανδρολόνη.
Υπήρξε μια οργή στα αποδυτήρια, χτύπησε έναν γύψινο τοίχο και τον έριξε κάτω.
Έμοιαζε με τον Χαλκ.
Ισχυρίστηκε ότι δεν πήρε τίποτα.

Πάντα τον πιστεύαμε, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι’αλλιώς.

Επίσης λόγω του γιατί… βρείτε κάποιον ικανό εκείνη τη στιγμή να τον κατηγορήσει για το αντίθετο!
Λέγεται ότι η νανδρολόνη χρησιμοποιήθηκε για να μπει σε μυϊκή μάζα, αλλά δεν μπορούσε να γίνει ”μεγαλύτερος” απ’ότι ήταν.
Όταν έπεφτε ο Σταμ για τάκλιν, ρίσκαρες τη ζωή σου, αν σε έπιανε θα κατέληγες στις κερκίδες.
Αντ’ αυτού εκτός γηπέδου ήταν πραγματικά καλό παιδί.
Ηρεμος, γλυκός, παρά το πρόσωπο του δολοφόνου.

Ένα καλοκαίρι προετοιμαζόμασταν στην Καλαβρία και είμασταν μαζί με τις οικογένειές μας.
Κάποιοι παίκτες ήταν στην πισίνα, άλλοι στο μπαρ.
Αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία και να ψάξουμε για τον Γιαπ.

Αλλά δεν μπορέσαμε να τον βρούμε.
”Σίνισα, κοίτα, είναι εκεί.”
Γυρίζω και τον βλέπω να κάθεται στην παιδική πισίνα, όχι πάνω από μισό μέτρο, στη μέση, με το νερό να τον φτάνει ίσως μέχρι το γόνατο.
Πλησιάζω… «Γιαπ, έλα, πάμε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα».
Η απάντηση χαμηλόφωνη…

«Όχι ευχαριστώ, μπορείτε να φύγετε, εδώ θα μείνω. Δεν ξέρω κολύμπι, φοβάμαι το νερό. “
Απίστευτο.

Έτσι, όπως όλοι οι άλλοι, φοβόταν κι’αυτός κάτι. “
Σίνισα Μιχαΐλοβιτς