Eίδωλο για τους χιλιανούς, ο ινδιάνος.

Μεγάλωσε στην απόλυτη φτώχεια, με ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά που είναι δύσκολο να επαναληφθούν.
Είναι ο Ιβαν Ζαμοράνο.

Ακολουθώντας το πρότυπο μιας τυπικά νοτιοαμερικανικης εποχής.
Η πείνα, η πραγματική, τον οδήγησε να επενδύσει όλη του την ζωη στο ποδόσφαιρο και να αφήσει εποχή ως ενας απο τους καλύτερους επιθετικούς ολων των εποχων.

“Εκανα εξαιρετικές σεζόν στην Ρεάλ Μαδρίτης και αποφάσισα να πάω στην Ιντερ.
Ήμουν ένας από τους καλύτερους και σημαντικότερους ποδοσφαιριστές.

Ηρθα στο Καμπιονάτο και στην Ιντερ, ένα από τα πιο διάσημα κλαμπ στον κόσμο.
Σκέφτηκα οτι κανείς δεν θα μπορούσε να βγάλει από πάνω μου την φανέλα με το 9.
Στη συνέχεια η Ιντερ αγόρασε τον Ρονάλντο.
“Θα παίξω με τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, τι τιμή!”
Εν τω μεταξύ, όμως, είχα χάσει ήδη τον αριθμό 9.
“Εκανα εξαιρετικές σεζόν στην Ρεάλ Μαδρίτης και αποφάσισα να πάω, εν τω μεταξύ η Ιντερ αγοράζει έναν άλλο τρομερό γκολτζή τον Μπόμπο Βιέρι.
Σε εκείνο το σημείο η θέση μου ήταν ασφαλισμένη, αλλά στον πάγκο.
Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να κάνω για να παίξω στη θέση των δύο θεαματικών τεράτων για τα οποία μιλούσε όλη η Ευρώπη και παρατήρησα μια λεπτομέρεια.
Ανακάλυψα ότι τόσο ο Ρονάλντο όσο και ο Βιέρι δεν ήταν διατεθειμένοι να θυσιαστούν ο ένας για τον άλλον. Από τότε που ήμουν παιδί, πάντα γνωρίζω ότι οι ομάδες δεν είναι κατασκευασμένες από αστέρια και δεν είχαν κάποιον που ήξερε να θυσιαστεί, κάποιον που ήταν έτοιμος να δώσει ένα χέρι βοήθειας στον συμπαίκτη του.

Κάποιος που δεν σκόραρε μόνο, αλλά βοηθούσε παντού.
Αυτό θα έπειθε τον προπονητή.
Και τον έπεισα.
Έτρεχα περισσότερο.
Εγώ θυσιάστηκα περισσότερο.
Κανείς από αυτούς τους δύο πρωταθλητές δεν θυσιάστηκε ο ένας για τον άλλον όσο θυσιαζόμουν εγώ για όλη την ομάδα.
Στην Ιταλία έπαιξα για πέντε χρόνια και τόσο ο Ρονάλντο όσο και ο Βιέρι έπρεπε να εναλλάσσονται παίζοντας μαζί μου.
Έτσι γίνεσαι ηγέτης.
Στον αγώνα, τοποθετείς την ομάδα, πάνω απο το προσωπικο συμφέρον. “