”Γεννήθηκα στο Μόσταρ της Βοσνίας, εκεί όπου βρίσκεται η περίφημη γέφυρα.

Είχα μια ανέμελη παιδική ηλικία.

Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός, η μητέρα μου δασκάλα και εγώ ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής.

Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια όμορφη και λειτουργική χώρα, ήμασταν μια χαρά.

Είχαμε μια απλή ζωή όπως οι περισσότεροι, αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι.

Ξεκίνησα να παίζω στα οχτώ μου χρόνια, ο πατέρας μου, που έφτασε μέχρι την δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας, ήταν ο πρώτος μου προπονητής.

Έπαιξα με την εθνική νέων της Γιουγκοσλαβίας.

Μετά από αγώνα με την εθνική έπρεπε να πάω σπίτι αλλά δεν υπήρχαν πτήσεις από Βελιγράδι προς Σαράγεβο.

Επιστρέφοντας με αυτοκίνητο πέρασα μέσα από την επικράτεια και είδα ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή.

Δέκα χιλιόμετρα από το σπίτι μου γινόταν χαμός.

Μετά από δύο μήνες, ο πατέρας μου, μου είπε…

“Έχουμε ένα καλάσνικοφ στο σπίτι και μερικά όπλα, πάρτε τα και κάντε περιπολία σε δύο δρόμους.”

Μετά μου είπε, οτι η μητέρα μου και η αδερφή μου, το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν, είναι να προσπαθήσουν να ξεφύγουν.

Ως δεκαπεντάχρονος, το να έχεις ένα καλάσνικοφ κάτω από το κρεβάτι δεν είναι φυσιολογικό.

Ένα πρωί με ξύπνησε η αδερφή μου και μου είπε…

“Ντύσου καλά, φεύγεις Γερμανία”.

“Όχι, δεν πάω Γερμανία” απάντησα.

Δεν ήθελα να χωρίσω από τους δικούς μου, ήταν δύσκολο.

Με βάλανε στο λεωφορείο για Ντόρτμουντ, από εκεί πήγα στο Αμβούργο όπου μπήκα στο Ινστιτούτο Αθλητισμού.

Πρέπει να πω και είναι αλήθεια, ότι στη Γερμανία αν κάνεις μια προσπάθεια και δώσεις κάτι απο τον εαυτό σου, έχεις την ευκαιρία να πετύχεις.

Και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία που μου δώσανε και ονειρεύτηκα τόσο πολύ, το έκανα γιατί πάλεψα.”

Χασάν Σαλιχάμιτζιτς ”Brazzo”