«Τον θυμάμαι πάρα πολύ καλά όλον αυτόν τον τρελό μήνα, που τον ζήσαμε ως οικογένεια ως το τέλος.
Ήταν αξέχαστος αυτός ο μήνας, είναι ότι το καλύτερο μπορεί να ζήσει ένα παιδί ξεκινώντας από το χωριό του να φτάσει στο υψηλότερο σκαλί του ελληνικού ποδοσφαίρου αρχικά και στη συνέχεια σε αυτό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Το να κερδίζεις έναν ευρωπαϊκό τίτλο είναι μια φορά μοναδικό, όταν το κατακτάς με την Εθνική είναι και δυο και τρείς και τέσσερις φορές.
Όταν μπήκε η μπάλα στα δίχτυα με την Πορτογαλία στο εναρκτήριο ματς είναι αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα που δεν ξέρεις τι έχει συμβεί.
Ήταν μια απίστευτη στιγμή και ήταν σημαντικό γιατί μια άπειρη ομάδα που ήμασταν προηγηθήκαμε κόντρα στους οικοδεσπότες και τους βάλαμε περισσότερο άγχος.
Από τη στιγμή που περάσαμε στους οκτώ ήταν μια μεγάλη επιτυχία για εμάς αλλά εκεί που είπαμε ότι μπορούμε να το πάρουμε ήταν στο ματς με την Γαλλία που ήταν αν μη τι άλλο ήταν το καλύτερο μας ματς.
Όταν κερδίζεις μια ομάδα νομίζεις ότι είσαι ανίκητος.
Όταν τελείωσε το ματς είπαμε όλοι μας ότι μπορούμε να πάρουμε το τρόπαιο παρότι ερχόταν ένα ματς με μια πολύ καλή ομάδα.
Είχαμε βάλει το εμείς πάνω από το εγώ.
Είχαμε μεγάλους ποδοσφαιριστές σε αξία και προσωπικότητα και γι΄αυτό φτάσαμε στην κορυφή.
Μεγάλο ρόλο ο προπονητής που είχε δημιουργήσει συνοχή στην ομάδα και καταφέραμε αυτό που κάναμε.
Εμείς στην Πορτογαλία ζούσαμε λίγο στον κόσμο μας και δεν είχαμε εικόνα τι γίνεται στην Ελλάδα.
Καλύτερα που ήμασταν έτσι μιας και είχαμε συγκέντρωση σε κάθε ματς ξεχωριστά ως το τέλος.
Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα και κάναμε τρεις ώρες για να φτάσουμε στο Καλλιμάρμαρο καταλάβαμε ότι αυτό που πετύχαμε ήταν κάτι μεγάλο.
Ήμασταν στο χειρότερο όμιλο και στη συνέχεια παίξαμε με τις καλύτερες ομάδες.
Ήταν κάτι το μοναδικό όλο αυτό.
Αυτό που θα άλλαζα θα ήταν να μην είχα πάρει κάρτα στον ημιτελικό.
Αλλά και αυτό είναι μια απόδειξη του ότι όλοι βάζαμε το εμείς πάνω από το εγώ.
Έπαιζα με πολύ πάθος».
Γιώργος Καραγκούνης
