”Ο πατέρας μου Ούγκο, που δεν ήταν καλά για κάποιο διάστημα, επειδή είχε επιδεινωθεί η κατάστασή του και η διάγνωση δεν τον άφησε να πάει μακριά…

Καρκίνος του πνεύμονα ο οποίος μετά πήγε και στο στομάχι.

Κατά πάσα πιθανότητα το έπαθε στην διάρκεια των εργασιών για την κατασκευή των σιδηροτροχιών.
Εζησε δύο πολέμους, ήταν ράφτης, κουρέας και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο είχε μπει στο χυτήριο.
Τότε είχε δουλέψει και στους σιδηρόδρομους, νύχτα και τα τελευταία χρόνια, όταν είχε βάρδια στο εργοστάσιο τα Σάββατα, κοιμόταν εκείνες τις λίγες ώρες και τις Κυριακές έπαιρνε το τρένο για να επισκεφθεί τις δύο από τις τρεις κόρες που εισήχθησαν σε διαφορετικά νοσοκομεία.
Ποτέ δεν ξεχνά να φυλάει τα ξύλα που πήγαινε να μαζέψει στο δάσος.
Με τον χαμό του πατέρα μου η παιδική ηλικία τελείωσε απότομα και άρχισαν τα χρόνια της φυλακής, αμέσως.
Κατέληξα σε ορφανοτροφεία, ή ιδρύματα περίθαλψης, όπως θες τα λες, αλλά ήταν βασικά φυλακές για άπορα παιδιά, για τα οποία οι οικογένειες ή ό,τι απέμεινε δεν μπορούσαν να προσφέρουν.
Έφυγα τόσες πολλές φορές από εκεί που έχασα το μέτρημα κι’ας ήξερα καλά μετά την πρώτη φορά ότι θα με πιάσουν.
Τρία χρόνια πριν με αφήσει εντελώς ορφανό, η μητέρα μου, μου βρήκε δουλειά, ήμουν δεκατεσσάρων χρονών.

Με προσέλαβαν στο Slimpa, ένα εργοστάσιο ασανσέρ με περίπου 80 εργάτες.
Ο χώρος εργασίας μου ήταν ένας τόρνος μηχανικών, ειδικευμένος στα κουμπιά του ασανσέρ.
Πόσα έχω φτιάξει, πόσα έχω συγκεντρώσει.

Και για πόσο καιρό μισούσα τα ασανσέρ κάθε φορά που πήγαινα εκεί πάνω.
Ξέρω ότι μοιάζει σαν ένα από εκείνα τα δακρύβρεχτα μυθιστορήματα του δέκατου όγδοου αιώνα, αντίθετα είναι η ιστορία της οικογένειάς μου στις αρχές της δεκαετίας του ’50.”
Τζίτζι Ρίβα