”Γεια σε όλους, θα σας πω μια απίστευτη ιστορία μπάσκετ, μια ιστορία τύχης, πάθους και καλοσύνης, που συνέβη στην οικογένειά μου στις 19 Αυγούστου.
Ήμασταν στην Αθήνα για διακοπές και ο Κάρλο (ο γιος μου) έφυγε με μια ελπίδα, να δει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παίζει στο Τουρνουά Ακρόπολις (έφερε μάλιστα και την φανέλα του με το Νο. 34 των Μπακς).
Είχα αγοράσει εισιτήρια για τον αγώνα Ελλάδα-Λετονία στις 20 (μόνο δύο για τον γιο μου και εμένα επειδή ήταν πολύ ακριβά).
Την προηγούμενη μέρα, στις 19, αποφάσισα να σταματήσω στο Ολυμπιακό Χωριό, όπου βρίσκεται το αθλητικό κέντρο OΑΚΑ, για να πάρω μια ιδέα για την κατάσταση και να αποφύγω να χάσω χρόνο την ημέρα του αγώνα.
Μόλις φτάσαμε εκεί, δεν ήμασταν σίγουροι προς τα πού να πάμε, επειδή το χωριό είναι τεράστιο, πήγαμε λίγο άτσαλα, παρκάραμε το αυτοκίνητο άτσαλα, κατεβήκαμε μια μικρή πλαγιά άτσαλα, στρίψαμε δεξιά άτσαλα και να… το απροσδόκητο θαύμα, μπροστά μας, αναγνωρίσαμε την αλάνθαστη σιλουέτα ενός γίγαντα… τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Περπατήσαμε κοντά του, παρά την άρνηση του σωματοφύλακα.
Όταν ο Γιάννης είδε τα παιδιά, μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε.
Για εμάς, είναι ένας απόλυτος θρύλος.
Μας έχει γοητεύσει η ιστορία του.
Τα παιδιά μου κι εγώ έχουμε δει την ταινία που του αφιερώθηκε τρεις φορές.
Εξέφρασα τον θαυμασμό μας, του είπα πόσο βαθιά σέβομαι την μητέρα του και του είπα ότι ο Κάρλο, ο γιος μου, παίζει μπάσκετ.
Με άκουσε προσεκτικά και με σεβασμό, με ευχαρίστησε και μετά συνομίλησε με τον Κάρλο. Μας σύστησε επίσης στον αδερφό του, τον Κώστα.
Τότε του είπα ότι εγώ και ο Κάρλο θα πηγαίναμε στον αγώνα την επόμενη μέρα.
Σε εκείνο το σημείο, είπε: «Αλλά είστε οικογένεια, πρέπει να έρθετε όλοι.
Εγώ είμαι αυτός που έχει τα εισιτήρια».
Φανταστείτε την ευτυχία μας, είχαμε γνωρίσει έναν από τους πιο λαμπρούς αστέρες του NBA, είχαμε καταφέρει να του εκφράσουμε τον θαυμασμό μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και θα ήμασταν ακόμη και καλεσμένοι του στον αγώνα…
Την επόμενη μέρα, μάθαμε πού είχε κρατήσει τις θέσεις μας, δίπλα στην οικογένειά του… είδαμε τη μητέρα του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του… όλους «φυσιολογικούς» ανθρώπους που κατάφεραν να διατηρήσουν τον απλό εαυτό τους.
Ήταν απίστευτο.
Δέκα μέρες αργότερα, το συναίσθημα ήταν ακόμα έντονο, όπως και η επιθυμία να μοιραστώ αυτή την όμορφη ιστορία μπάσκετ με όλους.
Για τα παιδιά μου, ήταν μια μαθησιακή εμπειρία.
Κατάλαβαν πώς να παραμένουν φιλόξενοι και ευγενικοί ακόμα κι αν πρόκειται για έναν παγκοσμίου φήμης αθλητή.
Πριν αποχαιρετήσει, γύρισε στον Κάρλο και είπε…
«Να ακούς πάντα τους γονείς σου, να δουλεύεις πάντα σκληρά στο σχολείο και στην προπόνηση και να φροντίζεις πάντα την αδερφή σου».
Φυσικά, έκλαψα σαν βρύση.
Σε αυτά τα λεπτά, εκτός από το ότι βιώνουμε ένα εξαιρετικό συναίσθημα, πήραμε όλοι ένα μεγάλο μάθημα ζωής.
Σε ευχαριστώ, Γιάννη!
Sasà Chirulli
