”Όταν ο Ντελ Πιέρο έχει τη μπάλα ανάμεσα στα πόδια του, στο κέντρο αριστερά της περιοχής για όσους κοιτούν το τέρμα, το γήπεδο περιμένει τη μαγεία του καμπυλωμένου, σηκωμένου σουτ, που κάποτε ονομαζόταν νεκρό φύλλο, αλλά στον Ντελ Πιέρο η ερμηνεία οδηγεί σε μια πιο γρήγορη βολή, η οποία χαράζει τη δική της τροχιά.

Δεν θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι τερματοφύλακες;

Το ξέρουν.

Και γιατί δεν μπορούν αποσοβήσουν το γκολ;

Επειδή είναι αναπόφευκτο, η μπάλα υψώνεται και πηγαίνει στην πάνω γωνία.

Όταν ο Ρονάλντο έχει την μπάλα ανάμεσα στα πόδια του, όποια κι αν είναι η θέση του στον αγωνιστικό χώρο, το γήπεδο περιμένει την μαγεία της απόδρασης, της υπέρβασης, του ανθρώπινου φλίπερ.

Τα γκολ του Ρονάλντο είναι τα γκολ που ονειρεύεται και ένα παιδί, ένα άγγιγμα, τρέξιμο ντρίπλα και αντίο.

Όμως ένα παιδί δεν θα μπορούσε να περάσει δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε αντιπάλους σε ένα μείγμα ντρίπλας και καθαρής ταχύτητας, η ομορφιά του Ρονάλντο δεν είναι το γκολ αλλά το πώς το προετοιμάζει.

Ο Ντελ Πιέρο είναι το βιολί, ο Ρονάλντο το σόλο ντραμς.

Ο Ντελ Πιέρο είναι ένα ”10” που μαζεύει την κληρονομιά από τον Σιβόρι στον Πλατινί, στον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Ο Ρονάλντο είναι ένα 9 που μπορεί να παίζει με το 10.

Το 10 σημαίνει να πιστεύεις, ακόμα και όταν είσαι γερασμένος και λίγο απογοητευμένος, ότι υπάρχει το τζίνι που θα δώσει τελικά την μαγεία.”

Τζιάνι Μούρα, ιταλός αθλητικογράφος και συγγραφέας