«Ο Τζίτζι Λεντίνι ήθελε οπωσδήποτε να πάει στη Γιουβέντους.
Είχε δύναμη και ταλέντο.
Τον θέλαμε πολύ.
Ο Λεντίνι ήταν ο μόνος για τον οποίο ο Μπερλουσκόνι κινήθηκε προσωπικά για να τον πείσει να επιλέξει τη Μίλαν.
Κοίταξα τoν Τζίτζι και είδα ξανά τον Γκούλιτ...
H ίδια σωματική συντριπτική δύναμη, η ίδια μυϊκή εκρηκτικότητα, η ίδια ακατάσχετη εξέλιξη.
Η μοίρα όμως σκέφτεται διαφορετικά.
Το βράδυ της 2ας Αυγούστου 1993, ο Λεντίνι έπεσε θύμα ενός τρομερού τροχαίου, επιστρέφοντας από το Μαράσι.
Η πιο δυνατή εικόνα που έχω για εκείνες τις μέρες είναι αυτή του φυσιοθεραπευτή που έστειλαν οι γιατροί της Μίλαν, σε συμφωνία με εκείνους του Τορίνο, ο οποίος περιέθαλψε τους μύες του Τζίτζι ενώ βρισκόταν σε κώμα.
Πιστεύω ότι, αν μπόρεσε να παίξει για άλλα δέκα χρόνια, είναι επίσης χάρη σε αυτή τη φυσιοθεραπεία.
Δυστυχώς, το πιθανό αστέρι δεν επέστρεψε ποτέ, δεν θυμήθηκε ποτέ ξανά τον Γκούλιτ.
Το κώμα είχε αφήσει τα σημάδια του, οι εξετάσεις έδειξαν ότι οι χρόνοι αντίδρασης του είχαν αλλάξει, ήταν ακόμα καλός παίκτης, αλλά είχε χάσει την αθλητική του εξαιρετικότητα, τη μαγεία του, εκείνα τα εκατοστά του δευτερολέπτου που τον είχαν ανεβάσει πάνω από τους κανονικούς παίκτες.
Ακολουθούσα τον Λεντίνι καθημερινά στο Τορίνο και μετά όταν τον μετέφεραν στο San Raffaele στο Μιλάνο.
Δεν έχουμε χάσει ποτέ ο ένας τον άλλον.
Αγαπώ πολύ τον Gigi.
Σήμερα είναι σκάουτερ της Calcio Monza, συνεχίζει την ζωή του».
Adriano Galliani