“Τη νύχτα μεταξύ 5 και 6 Ιανουαρίου ονειρεύτηκα τον Τζιανλούκα Βιάλι.
Δεν είχα κοιμηθεί καλά, ξυπνούσα και ξανακοιμόμουν και κάποια στιγμή στον ύπνο μου θυμάμαι να έχω ζήσει μια κατάσταση στην οποία αγκαλιαζόμασταν και πανηγυρίζαμε χαρούμενοι, με την ξεγνοιασιά των νεανικών μας εποχών, στην οποία μοιραζόμασταν τον δρόμο, που τότε μας οδήγησε να παίξουμε μαζί στην εθνική ομάδα.
Στο όνειρο μου έλεγε να προσέχω, αλλά δεν σταματήσαμε, γελούσαμε και αγκαλιαζόμασταν και όταν ξύπνησα είχα μέσα μου ένα ευχάριστο συναίσθημα.
Στη συνέχεια όμως, λίγο μετά, έσπασα από την
είδηση ότι είχε πεθάνει.
Ένας τελευταίος χαιρετισμός από έναν καλό φίλο;
Το ερμηνεύω έτσι
Τελευταία η προσοχή μου ήταν πάνω του και του έστειλα αρκετά μηνύματα, δυστυχώς χωρίς να πάρω απάντηση, πράγμα που με ανησύχησε ακόμα περισσότερο.
Τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθούσα να μείνω κοντά του στο νοσοκομείο
με κάθε τρόπο που μπορούσα.
Βρεθήκαμε για πρώτη φορά στο Coverciano, εγώ ήμουν παιδί από τη Γιουβέντους και αυτός από την Κρεμονέζε, ήμασταν δεκατεσσάρων ή δεκαπέντε χρονών.
Ο Gianluca ήταν ένας έξυπνος τύπος.
Μεγάλος πρωταθλητής, αλλά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ομορφιά του ανθρώπου και η ευτυχία του.
Το άθλημα έχασε έναν σπουδαίο χαρακτήρα, με πάθος που δεν αφορά μόνο την επαγγελματική εμφάνιση.
Ότι έσπειρες θερίζεις και αυτός έσπειρε με ευφυΐα και νοημοσύνη.
Τον εκτιμούσα γιατί πάντα έλεγε ότι σκεφτόταν και για το ότι παρέμενε πάντα συνετός και ώριμος με όλους.
Έδειξε μεγάλο θαρρος, το οποίο είχε και σαν παίκτης, αντιμετωπίζοντας μια μάχη που τον τρόμαζε αλλά δεν έκανε πίσω.
Γι’ αυτό όλες οι τιμές και τα αφιερώματα που του αποδίδονται δεν είναι ποτέ αρκετά.
Ένας υπέροχος άνθρωπος που θα μας λείψει πολύ. “
Ο Τζιουζέπε Γκαλντερίσι για τον φίλο του Gianluca Vialli