«Ο πατέρας μου είχε άσχημο τέλος, είχε κίτρινο δέρμα, τα μάγουλά του σκαμμένα, τα μάτια του κόκκινα.

Ηταν πενηνταεννιά ετών και έμοιαζε είκοσι χρόνια μεγαλύτερος, λόγω της κακής ζωής και των προβλημάτων στο συκώτι.

Έζησε τη ζωή στο έπακρο, ποτέ δεν σήκωσε το πόδι του απο το γκάζι.

Όταν ήταν στο τέλος της ζωής του προσπάθησε να φτιάξει τη σχέση του μαζί μου.

Πήγα λοιπόν να τον δω στο νοσοκομείο, ήξερα ότι η ζωή του τελείωνε.

Επέστρεψε στο ποτό μετά τη μεταμόσχευση ήπατος και κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.

Ξάπλωνα στο κρεβάτι με τον μπαμπά και έβαζε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

Ήταν η πρώτη φορά που ο μπαμπάς με αγκάλιασε, δεν θυμάμαι να το ξαναέκανε ακόμα και όταν ήμουν μικρό παιδί.

Μια από αυτές τις τελευταίες μέρες, ο μπαμπάς κινούσε το κεφάλι του από αριστερά προς τα δεξιά γρήγορα, σαν να είχε πανικοβληθεί.

Ήταν τρομακτικό και ήμουν τρομοκρατημένος.

Με κοίταξε και είπε με απελπισμένη φωνή…

“Πρέπει να με βοηθήσεις. Κάνουν ένα γαμημ… πάρτι εδώ πέρα.

Τον ρώτησα…

“Τι εννοείς μπαμπά; “

Και αυτός απάντησε…

“Ήμουν τις προάλλες, εκεί πέρα. Έπιναν όλοι και υπήρχαν κορίτσια.”

Είχε παραισθήσεις και σκεφτόταν αυτό που αγαπούσε περισσότερο.

Αυτό το επεισόδιο με έκανε να χαμογελάσω, αλλά αν ήξερα ότι αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που θα μου έλεγε ο μπαμπάς μου δεν θα το είχα κάνει.

Όταν οι γιατροί με βρήκαν, μου είπαν…

“Ξέρω ότι είναι δύσκολες στιγμές, αλλά είσαι ο πιο κοντινός συγγενής του και πρέπει να πάρεις μια απόφαση για τη δωρεά οργάνων.”

Δεδομένων των συνθηκών, όποια μέρη του σώματός του θα ήταν χρήσιμα.

Τα μάτια του ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Η θεία μου η Μπάρμπαρα, η αδελφή του πατέρα μου, ήταν μαζί μου. Αναρωτηθήκαμε για μια στιγμή αν ήταν σωστό ή λάθος.

Τότε αποφασίσαμε ναι, με πεποίθηση.

Ο μπαμπάς αγαπούσε να δίνει στους ανθρώπους και οι άνθρωποι του είχαν δώσει τόσα πολλά.

Ήταν σίγουρα το σωστό, ώστε αυτά τα μπλε μάτια του Τζορτζ Μπεστ, να συνεχίσουν να παρακολουθούν τον κόσμο. “

Κάλουμ Μπεστ, ο γιος του Τζορτζ Μπεστ