”Θυμάμαι το ματς στο ”Αλί Σάμι Γεν” στην Κωνσταντινούπολη, με την Γαλατασαράι, όταν μέσα σε δύο λεπτά, στα δύο τελευταία λεπτά των καθυστερήσεων, βγήκαμε εκτός Ουέφα και εκτός Τσάμπιονς Λιγκ.

Αλμπερτίνι, Μαλντίνι, Κοστακούρτα, είχαν ήδη κερδίσει τα πάντα και έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά μπροστά μου και μπροστά σε όλους.

Πώς τα ξεχνάς αυτά εδώ…

Για να μην πω άλλα, δεχτήκαμε πολλά χαστούκια, πολλά μαθήματα, γιατί τους ένοιαζε τόσο πολύ, να μεταδώσουν τις αρχές τους και τις αρχές της ομάδας.

Όλα αυτά, αξίζουν πολλά περισσότερα απο τους τίτλους.

Ήταν κυρίαρχοι, αρχηγοί και ηγέτες και μου έδωσαν τόσα πολλά.

Όταν έφτασα στην Μίλαν είδα τις φωτογραφίες όλων των παικτών με τα κύπελλα στα χέρια και κοκκίνισα γιατί δεν κέρδισα τίποτα τα τρία πρώτα χρόνια της καριέρας μου.

Ευτυχώς άφησα κι’ εγώ μερικές φωτογραφίες για παρακαταθήκη.

Φυσικά, όταν είδα για πρώτη φορά όλους αυτούς τους παίκτες μπροστά μου, αναρωτήθηκα…

Τι σκατά κάνω εδώ?? Τι γυρεύω εγώ μ’αυτούς??”

Τζενάρο Γκατούζο