«Τερόνε, παραδόσου…»

Μισούσα τον Πίρλο εκείνη τη στιγμή, θα τον σκότωνα.

Θεέ μου, προσπάθησα κιόλας.

Εκτύπωσα ακόμη και μερικές πεντάδες στο πρόσωπό του, αλλά δεν κατάφερα να τον κρατήσω ήσυχο, αυτός συνέχιζε.

Κοιτάζοντας τον, συνέχιζε να μου βγάζει το πιτσιρίκι, με αυτή την αφόρητη προφορά του απο την Μπρέσια…

«Τερόνε, παραδέξου το, είσαι τοξικομανής.

Παρεμπιπτόντως, έχασες ένα πάρτι που θα μείνει στην ιστορία».

“Ρατσιστής!”

«Υποστηρικτής της Lega!»

“Μισαλλόδοξος!”

«Τερρόνε. Το πάρτι…”

Το κεφάλι μου κάπνιζε.

Είναι αλήθεια, στα αποδυτήρια της Ιταλίας υπήρχε χορός και τραγούδι, μόλις είχαμε κερδίσει τον ημιτελικό απέναντι στη γηπεδούχο Γερμανία, ο Πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι έκανε κομπλιμέντα στους συμπαίκτες μου ενώ εκείνοι κοιτούσαν τον κώλο της υπουργού Τζιοβάννα Μελαντρί και εγώ ήμουν κρατούμενος στην αίθουσα αντιντόπινγκ.

Χωρίς να μπορώ να πατήσω το πόδι μου από εκεί.

Παρακολούθησα έναν Ολλανδό γιατρό που με γέμιζε μπύρα χωρίς αλκοόλ, η οποία ήταν επίσης αηδιαστική.

Δεν είχε γεύση μπύρας και δεν ένιωθα τίποτα όταν επινα, το χειρότερο από τα χειρότερα.

Και γέλασε κι αυτός.

«Τι στο διάολο γελάς, ηλίθιε;»

Τον πρόσβαλα, δεν με κατάλαβε πάντως.

Είναι τρελός και το ίδιο και ο άλλος που αφού έφυγε για λίγα λεπτά, ξαναγύρισε στην επίθεση…

«Ψςς, ψςς… Κατούρησες μωρέ Ρίνο;».

Γιατί ο Πίρλο μπορεί να έχει το πρόσωπο ενός αγίου, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο πιο άγριος από όλους, ξέρει να σου λέει τα χειρότερα πράγματα ενώ διατηρεί αναλλοίωτη την έκφρασή του.

Και στο μεταξύ δεν υπήρχε τίποτα να κάνω, απλά δεν ένιωθα την παρόρμηση.

Είχα και το κατούρημα που επαναστατούσε εναντίον μου.

Ο Ολλανδός, με τον τρόπο του, προσπάθησε να είναι χρήσιμος…

«Θέλετε να πιείτε, κύριε Ράινο;».

«Εκτός από το να λές Ράινο στην αδερφή σου, νομίζεις ότι θέλω ακόμα να πιω;

Δεν μου μένει τίποτα».

“Τι?”

«Εξαφανίσου, πήγαινε».

Εν τω μεταξύ, οι ενισχύσεις είχαν φτάσει στην πόρτα.

Μετά τον Andrea, επίσης και τον Oddo…

«Με συγχωρείτε, κύριε, μπορούμε να σας σερβίρουμε κάτι;».

“Φύγε!”

«Ντοπαρισμένος??».

Δεν είχαν φαντασία, πάντα μου επαναλάμβαναν τις ίδιες βρισιές.

Το μόνο που με ανακούφισε λίγο ήταν η σκέψη ότι μου φέρθηκαν στο τέλος του αγώνα, όπως ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο ΗΠΑ του ’94.

Όλοι θυμούνται την πιο διάσημη έξοδό του από το γήπεδο, μόλις ο διαιτητής σφύριξε το τέλος, μια νοσοκόμα πήγε να τον πάρει από το χέρι για να τον συνοδεύσει για να κάνει το τεστ αντιντόπινγκ.

Κι εμένα με είχαν πάρει κοντά στα αποδυτήρια, αλλά με μια ουσιαστική διαφορά σε σχέση με τον Μαραντόνα, το άτομο που έστειλαν να με συνοδεύσει με πήγε απευθείας στην τουαλέτα.

Κακό σαν θάνατος.

Το είπα και στον Πίρλο και στον Οντο…

«Γαϊδούρια, δείτε τι έγινε και με τον Μαραντόνα, τι μου συμβαίνει.

Δεν είμαι ο τελευταίος που φτάνω».

«Θα σε πιάσουν θετικό».

«Μη λες βλακείες».

“Ναι ναι.”

Ο Πίρλο έγνεψε καταφατικά με πρόσωπο χωρίς έκφραση.

«The Pibe de Oro…»

Ο Oddo ήταν το στήριγμά του… «…και το πρόσωπο το σκατ..νιο».

Ο Πίρλο με έδειχνε με το δάχτυλο. Ενας εφιάλτης.

Μετά από λίγο, ευτυχώς, κουράστηκαν και οι δύο και ανέβηκαν στο λεωφορείο της ομάδας, ενώ ο Ολλανδός έσκυψε σε μια καρέκλα που μετά βίας τον κρατούσε.

Εγω δεν κατουρούσα.

Αναγκάστηκα, ήπια άλλη μια μπύρα χωρίς αλκοόλ, αναζήτησα την κατανόηση του γιατρού, έφυγε.

Τον είχε πάρει ο ύπνος.

Θα μπορούσα να ζητήσω από οποιονδήποτε συμπάικτη να το κάνει για μένα που δεν θα το είχε προσέξει.

Ροχάλισε, η καημένη η καρέκλα έτριξε.

Ένα διεστραμμένο παιχνίδι ισορροπίας.

Έτσι, για δυόμισι ώρες.

Μέχρι που άκουσα κάποια κίνηση και ούρλιαξα.

Μια κραυγή χαράς:

«Ω, ω, τρέχω μακριά!».

Τίποτα.

Ούτε ένα τανκ δεν θα τον ξυπνούσε.

Του πέταξα ενα τενεκεδάκι μπύρας (μη αλκοολούχα μπύρα, προφανώς), κατάλαβε, σηκώθηκε και χειροκροτούσε.

Δεν είναι ωραίο να το λέω, αλλά μόλις ξεκίνησα δεν μπορούσα να σταματήσω το κατούρημα.

Θα έχει βγει ένα λίτρο.

Η ομάδα με περίμενε στο λεωφορείο για μια αιωνιότητα, οπότε όταν ανέβηκα δεν με χαιρέτησαν ακριβώς σαν ήρωα.

«Είσαι ο συνηθισμένος νότιος».

Πήγα κατευθείαν προς τον Pirlo και τον Oddo…

«Παιδιά, αυτά τα δύο είναι για εσάς. Για να αναπληρώσω την καθυστέρηση».

Έδωσα στον καθένα από ένα κουτάκι μπύρα.

Από εκείνη τη στιγμή δεν με ενδιέφερε τόσο ο Andrea όσο και ο Massimo και πάνω απ’ όλα, για το τι συνέβη στη συνέχεια.

Δεν ξέρω αν το γεύτηκαν.

Δεν ξέρω πώς πήγαν τα πράγματα.

Δεν ξέρω αν ήταν καλά μετά ή υπέστησαν κάποιο περίεργο πόνο.

Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω γιατί διαφορετικά, με κάποιο τρόπο, δέκα χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ θα έπρεπε να εξηγήσω και στους δύο τι πραγματικά υπήρχε σε αυτά τα μεταλλικά δοχεία που είχα ετοιμάσει με τόση αγάπη.

Ελαφριά μπύρα, ελαφρώς πικρή, με ξινή γεύση αλλά και ξινή μυρωδιά.

Artisanal, ας το πούμε έτσι.

Ιδιας παραγωγής. Χρόνος ζύμωσης: δυόμιση ώρες».

Τζενάρο Γκατούζο

*Τερόνε, ρατσιστική έκφραση εναντίον των Καλαβρέζων