Aκόμα και σήμερα, θα πέθαινες στην πρασινάδα, που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το σπίτι σου.
Ούτε μια φορά δεν έβγαινες από το γήπεδο,με την φανέλα σου και το σορτσάκι σου καθαρά,πάντα ήσουν λερωμένος,επειδή τα έδινες όλα.
Ούτε μια φορά δεν παραπονέθηκες για σκληρό παιχνίδι,καθώς έτσι σκληρά έπαιζες και ήταν αυτό που σου άρεσε.
Ήξερες τις αδυναμίες σου, ήξερες ότι είχες στραβά πόδια, πάντα το έλεγες αυτό,ήξερες ότι ήσουν ένα τέρας στον κύκλο του κέντρου, ακόμα και αν δεν το είπες ποτέ αυτό, γιατί ήθελες πάντα να βελτιώνεσαι, αλλά όλοι ξέραμε οτι ήσουν τέρας. 
Όλοι.
Όλοι οι παίκτες ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν.
Οι οπαδοί ήξεραν ποιός ηταν ο ρόλος του Ρίνο όταν διάβαζαν την αντίπαλη ενδεκάδα και έβλεπαν έναν δυνατό και γρήγορο παίκτη, το ίδιο και ο Ρίνο.
Ακ’ομα και σαν προπονητής κάνει το ίδιο.
Τον βλέπεις στον πάγκο, με μάτια να γυαλίζουν, με σφιχτά δόντια, να υποφέρει όπως όλοι μέσα στο γήπεδο.
Γιατί ίσως η αρετή του ήταν πάντα αυτή, να ξέρει να υποφέρει, να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και να είναι εκεί σε όλες τις δυσκολίες της ζωής.