«Δεν μίλησα ποτέ για αυτό και εξακολουθώ να έχω αυτό τον κόμπο στον λαιμό μου.

Κάθε φορά που εμφανίζεται το όνομά του σε ένα τραπέζι φίλων, σηκώνομαι και φεύγω.

Όχι ακόμα, όχι, δεν μπορώ να τα πω, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτόν.

Έχω γράψει πολλά και αυτό μου έκανε πολύ καλό.

Αλλά αν πρέπει να μιλήσω, όχι, δεν μπορώ, τότε γράφω.

Γράφω όλα αυτά που μοιράστηκα μαζί του, με τον “Γέρο” όπως τον αποκαλούσα…

«Τον έλεγα Ντιέγκο ή Μαραντόνα, για μένα ήταν ο «Γέρος».

Έγραψα πολλά όλο αυτό το διάστημα και συνεχίζω να το κάνω και αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα για την αποχώρησή του.

Σέβομαι πολύ αυτή την φιλία μου μαζί του, νομίζω ότι πολύ λίγοι άνθρωποι ξέρουν πώς ήταν.

Το 90% των συνομιλιών που είχαμε ήταν μια μόνιμη έντονη συζήτηση.

Έντονα επιχειρήματα και κάποιοι μας απομάκρυναν για λίγο.

Αλλά το άλλο 10 % θεράπευσε όλες τις προηγούμενες συζητήσεις και αυτά που είπε ο ένας στον άλλο πρέπει να πω ότι, γνωρίζοντας πολύ καλά με ποιον μιλούσα, δεν μου έδωσε ποτέ μια απάντηση…

«Ποιος στο διάολο είσαι για να μου πεις αυτά τα πράγματα;».

Από τότε ένιωθα ήδη τεράστια περηφάνια, αλλά μαλώναμε πολύ.

Αλλά ήταν έτσι όπως και εγώ, με τους ανθρώπους που εκτιμώ, μαλώνω πολύ”.