“Θα ήθελα να επιστρέψω στον ενθουσιασμό με τον οποίο έπαιζα μπάλα εκείνη την εποχή, την τόσο μακρινή… χωρίς σχέδια, φανέλες και κύπελλα να κερδίσω, όπου η μόνη φιλοδοξία ήταν να νιώσω την τεράστια χαρά του παιχνιδιού, ελεύθερος απο συστήματα και δημόσιες σχέσεις.
Μια από τις στιγμές επίσης, που αγαπούσα περισσότερο μικρός, ήταν ο τρύγος, μεταξύ τέλη Σεπτεμβρίου και αρχές Οκτωβρίου, όταν τα ξημερώματα η εξοχή σκεπαζόταν με δροσιά.
Συνήθιζα να κόβω τα σταφύλια από τα κλήματα ή να βοηθώ να ξεφορτωνόμαστε τα φύλλα.
Τσάκιζα τα σταφύλια και χαμογελούσα, για τα πόδια που γινόταν μωβ και για την ευχάριστη αίσθηση αυτής της δημιοργίας.
Σήμερα μόνο το ποδόσφαιρο είναι στο προσκήνιο.
Κάποτε όλα ήταν πιο ρομαντικά ή, ίσως, τα λέω έτσι γιατί η παιδική ηλικία είναι ρομαντική.
Θυμάμαι όταν έπαιζαν όλοι την ίδια ώρα το απόγευμα της Κυριακής και άκουγες στο ραδιόφωνο τις ιστορικές φωνές των Τσιότι και Αμέρι.
Λυπάμαι για το ποδόσφαιρο όπως έγινε, γιατί κάποτε η ελευθερία και η ποίηση ήταν βασικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού.
Στις μέρες μας συχνά υπερισχύουν τα προσωπικά συμφέροντα.
Σκεφτόμαστε λιγότερο την ομάδα και τους φίλους.
Η εμφάνιση γίνεται απαραίτητη, υπό όρους και υπογραφές εκατομμυρίων δολαρίων, προσωπικούς χορηγούς, ακόλουθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ίσως το πράγμα τρέχει πολύ γρήγορα, χωρίς να ξέρει που πηγαίνει.
Υπάρχει αποσύνθεση σε ότι αγαπήσαμε, ξεχνάμε ποιοι είναι γύρω μας, έχουμε χάσει την αξία των μικρών πραγμάτων.
Από την παιδική μου ηλικία έμαθα πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνεις κανέναν πίσω και να εκτιμάς τις ιδιότητες του καθενός”.
Φράνκο Μπαρέζι
