“Κατά τη σεζόν 1996-97 ένας τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα δεν μου επέτρεψε να προπονηθώ όπως θα ήθελα.
Παλεύω να προλάβω και χάνω αρκετά παιχνίδια.
Οι εβδομάδες περνούν ζω με τον πόνο και επιστρέφω χωρίς να αισθάνομαι πως είμαι στα καλύτερα μου.
Τελικά προσπαθώ να είμαι ειλικρινής και να κοιτάζω την πραγματικότητα όπως είναι…
Καλύτερα να κάνεις πίσω, να κάνεις στην άκρη.
Είμαι ο Αρχηγός και δεν θέλω να γίνω βάρος σε κανέναν.
Ενημερώνω την ομάδα, που μου δίνει όλη την ελευθερία να αποφασίσω ότι επιθυμώ!
Τα κέρδισα όλα, δεν μετανιώνω, πέρασαν είκοσι χρόνια από το ντεμπούτο μου και τα πέρασα φορώντας τα ίδια χρώματα και την ίδια φανέλα, το νούμερο 6.
Νιώθω τυχερός και ήταν τιμή μου!
Λίγο μετά, η ομαδα με ρωτάει αν συμφωνώ ώστε να οργανωθεί ένς αποχαιρετιστήριος αγώνας.
Σκέφτομαι να μην το κάνω,
Δεν θυμάμαι καν να έχω ετοιμάσει κάτι, αλλά καταφέρνουν να με πείσουν.
Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι, στην παρουσίαση της ομάδας για τη νέα σεζόν, ο Μπερλουσκόνι αναλαμβάνει πρωτοβουλία, την απόσυρση της φανέλας.
Το νούμερο 6 της Milan δεν θα φορεθεί ποτέ ξανά.
Υπάρχει μια μεγάλη παράσταση όπου η φανέλα μου σηκώνεται στον ουρανό.
Μετά, παραδίδω το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Πάολο Μαλντίνι.
Η μέρα του αποχαιρετισμού μου στο ποδόσφαιρο φτάνει, 28 Οκτωβρίου 1997.
Στο Σαν Σίρο παίζουμε ένα παιχνίδι μεταξύ πρώην συμπαικτών και ισόβιων αντιπάλων από όλο τον κόσμο.
Είναι απίστευτες οι σκηνές.
Ένα συναίσθημα που δεν ένιωσα ποτέ πριν.
Είναι όλοι εκεί για μένα.
Το γήπεδο είναι γεμάτο.
Μια γιορτή που δεν μοιάζει με καμία άλλη.
Πριν τη συνάντηση ο πρόεδρος Μπερλουσκόνι με εξέπληξε και μου έδωσε μια συμβολική Χρυσή μπάλα, το μόνο τρόπαιο που λείπει από την συλλογή μου.
Μένω στο γήπεδο μέχρι το ‘85’, όταν βγαίνω από το γήπεδο, χωρίς να με αντικαταστήσουν, διακόπτεται ο αγώνας.
Κια τα μεγάφωνα παίζουν το My Way του Φρανκ Σινάτρα.
Δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό τραγούδι.
Αγκαλιές και ευχαριστώ σε όλους. “
Φράνκο Μπαρέζι
