To γκολ!

Είναι αυτό το πράγμα για το οποίο ζούνε όλοι όσοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο.

Αγκαλιές, συγκινήσεις, δάκρυα χαράς, δάκρυα θυμού.

Αυτά μπορεί να φέρει ένα γκολ.

Και μπορεί να έρθει με κάθε τρόπο, μερικές φορές δεν έχει καν σημασία πώς, αρκεί να φτάσει.

Κεφαλιά, πέναλτι, σουτ μετά απο απόκρουση ή ακόμα και αυτογκόλ.

Τα περισσότερα τα ξεχνάμε.

Κάποια έρχονται στο μυαλό μας όταν μιλάμε με φίλους ή τα βλέπετε στο διαδίκτυο ή στην τηλεόραση.

Υπάρχουν όμως γκολ που μένουν χαραγμένα για πάντα, ανεξίτηλα, αποτυπωμένα στο μυαλό σαν να είχαν μπει λίγα λεπτά πριν.

Έτσι, ένα ηλιόλουστο απόγευμα, στο Luigi Ferraris στη Γένοβα, που σε όλους αρέσει να αποκαλούν απλά «Marassi», ο Marco Cassetti κάνει μια σέντρα στα αριστερά, μακριά, πολύ μακριά, σχεδόν πλάγια.

Μια μπάλα που αν ήταν κάποιος κανονικός ποδοσφαιριστής θα χρειαζόταν μόνο να την σταματήσει, να την κατεβάσει, να σκεφτεί και πιθανότατα να πασάρει.

Εκεί όμως ήταν ο Φραντσέσκο Τότι και αφήνεις αυτούς τους συλλογισμούς σε άλλους. Σκέφτεσαι μόνο το γκολ, τα συναισθήματα, τους πανηγυρισμούς και τα χειροκροτήματα των αντιπάλων.

Κάπως έτσι σκόραρε, σα να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, σαν να έπαιζες Πέμπτη βράδυ με φίλους.

Όταν γυρνάς, με το δάχτυλό στο στόμα και βλέπεις τους αντιπάλους σου να στέκονται και να σου χτυπούν παλαμάκια, ίσως καταλαβαίνεις ότι το σουτ ήταν η σωστή επιλογή.

Τις άλλες επιλογές τις αφήνεις στους κανονικούς παίκτες.

Δεν είσαι κανονικός ποδοσφαιριστής, είσαι ο Φραντσέσκο Τότι.

26 Νοεμβρίου 2006…