Ρώμη, καλοκαίρι του 1985, συνοικία Porta Metronia. Οι μαγαζάτορες έβλεπαν ένα αγοράκι που έκανε απίθανα πράγματα με μια μπάλα. Είναι ένα καλοκαιρινό απόγευμα όπως όλα τα άλλα στην περιοχή Porta Metronia της Ρώμης. Η άσφαλτος, καυτή και σκληρή, χτυπάει κάτω από τα πόδια μιας παρέας πιτσιρικάδων που έχουν μάτια μόνο για μια μπάλα. Είναι τα μέσα της δεκαετίας του '80 και στο δρόμο τα παιδιά ακόμα ονειρεύεται την κραυγή του Ταρντέλι. Η Ιταλία είναι αυτή που προσπαθεί σιγά σιγά να κυριεύσει το ποδόσφαιρο ολοκληρωτικά. Τα παιδιά, η πολιτική δεν τα αγγίζει. Στο δρόμο παίζουν και ονειρεύονται. Στη Via Vetulonia 18, ζει ένα ξανθό παιδί που φεύγει απο το σπίτι τρέχοντας, για να παίξει ποδόσφαιρο. Όλα τα παιδιά στη γειτονιά, μικροί και μεγάλοι, τον θέλουν στην ομάδα. "Είναι ξεχωριστός!".. "Μαζί του κερδίζεις, πάντα!".. Μπροστά στο σχολείο, όπου η μπάλα τρέχει πάντα ξέφρενα, η κυρία Πιέρα, από τον πάγκο του μαγαζιού της, του βάζει ένα ποτήρι νερό ανάμεσα στα γκολ και στους πανηγυρισμούς και τον θαυμάζει όλη μέρα. Το ίδιο και ο εφημεριδοπώλης, που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα, που γεμίζει τη ζωή εκείνου του νεαρού αγοριού με τα θρυλικά αυτοκόλλητα Panini. Ρώμη, 28 Μαρτίου 1993, κάπου στην Πόρτα Μετρώνια. -Θυμάσαι εκείνο το αγοράκι που ήταν καλός στην μπάλα αλλά δεν πρόλαβες να έρθεις να τον δεις μαζί μου; Ναι. Ήταν ο Φραντσέσκο Τότι, το αγοράκι που μπαίνει τώρα στο γήπεδο...