Είναι αρχές Αυγούστου.

Είσαι δώδεκα χρονών και όπως κάθε ευλογημένο απόγευμα βρίσκεσαι σε εκείνη την πλατεία, όπου συνήθως παίζεις μέχρι να πέσει η νύχτα.

Έχεις ενημερώσει όλους τους φίλους σου, αλλά τώρα είναι όλοι διακοπές και έτσι βρίσκεσαι μόνος με την μπάλα.

Τα σακίδια για να οριοθετούν τις φανταστικές εστίες δεν υπάρχουν σήμερα, ακόμη και τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα στην άκρη του πεζοδρομίου μοιάζουν να είναι λιγότερα από το συνηθισμένο.

Βλέπεις μόνο ηλικιωμένους τριγύρω που πίνουν νερό, σχεδόν κρυμμένοι κάτω από δέντρα που τα σημάδεψε ο χρόνος.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παίξεις κλωτσώντας την μπάλα στον τοίχο…

Κοντρόλ, κεφαλιά, κουντουπιέ, πλασέ, δεξί, αριστερό.

Αυτό το παιχνίδι, δεν μπορεί να σε απογοητεύσει ποτέ.

Πλησιάζει η ώρα του φαγητού, μπαίνεις στο σπίτι και σε περιμένουν όλοι.

Αυτή τη φορά δεν υπάρχει διακοπή αγώνα.

Θα επιστρέψεις αύριο, με την ελπίδα ότι κάποιοι φίλοι θα έχουν επιστρέψει από τις διακοπές τους.