′′ Το να παίζεις και να κερδίζεις χωρίς να μοιράζεσαι συναισθήματα δεν σημαίνει τίποτα, αλλά εσείς και εγώ, τα κάναμε όλα μαζί.

Ελπίζαμε, υποφέραμε, χαιρόμασταν, νικούσαμε.

Και σηκώσαμε τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα μαζί με την καρδιά μας.

Πάντα ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος. Και κανείς δεν θα μας το πάρει ποτέ αυτό.

Ξέρετε, αγαπητοί Μιλανίστες, όταν έφτασα στο Μιλάνο το 2001 ήμουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και έπρεπε να βγω και να πω όσο το δυνατόν λιγότερα, για να έχω το νου μου και να μην συμβιβάζομαι στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Γιουβέντους και Μίλαν.

Τις πρώτες εβδομάδες, τους πρώτους μήνες, με μελετούσατε, κοιταζόμασταν. Τότε ερωτευτήκαμε.

Εκείνο το βράδυ εναντίον της Τορίνο.

Ησασταν όλοι θυμωμένοι, τα πράγματα στο γήπεδο δεν πήγαιναν καλά, σιωπούσατε. Έβγαλα την φόρμα, ξεκίνησα το ζέσταμα και ο βρυχηθμός σας αφιερώθηκε σε μένα και κερδίσαμε το παιχνίδι, πολλές οι αναμνήσεις μας και απο το Τσάμπιονς Λίγκ.

Αυτές οι αναμνήσεις, μαζί με όλους τους ανθρώπους που με παρηγορούσαν στην Αμβέρσα τους δύσκολους μήνες του 2004 και του 2005 και το ρίγος που νιώσαμε μαζί στις 9 Αυγούστου 2006 στα γενέθλιά μου, κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, θα είναι πάντα στο κομοδίνο της καρδιάς μου, δίπλα στις πιο αγαπημένες μου στιγμές. “

Φiλίπο Ιντζάγκι