”Εκείνη την περίοδο προπονούσα δύο ομάδες, επίσημα τη Μίλαν και με την καρδιά μου τη Λίβερπουλ.

Εμάς και αυτούς μας υποστήριζα, ήθελα να τους πάω και τους δύο στον τελικό που θα γινόταν στην Ελλάδα.

Παραμονή του εκτός έδρας αγώνα κόντρα στην ΑΕΚ στην Αθήνα, ενώ είχα συνέντευξη στο Ολυμπιακό Στάδιο είπα…

«Είμαι εδώ για να πάρω τα μέτρα του γηπέδου.”

Στα αποδυτήρια πριν τον τελικό, έλεγα στους παίκτες…

”Αθήνα ερχόμαστε. Σας το είπα παιδιά!”

Υπήρχε μια ευφορία που είναι αδύνατο να εξηγήσουμε, ξέραμε ότι το Champions League θα ήταν δικό μας.

Λίγες ώρες πριν τον τελικό είχα μόνο μια αμφιβολία, σχετιζόμενη με την επίθεση.

Δεν είπα ποιος θα παίξει μεταξύ Τζιλαρντίνο και Ιντζάγκι.

Ο Αλμπέρτο ήταν καλύτερος, ο Πίπο όμως ήταν ο Πίπο.

Ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται ποτέ τώρα, κάποιοι παίκτες ήρθαν να με ρωτήσουν….

“Δεν θα παίξεις με τον Πίπο έτσι??

Δεν τον βλέπεις πώς είναι??”.

Στην πραγματικότητα ήταν μισοπεθαμένος, αλλά ήξερα ότι αυτές ήταν οι νύχτες του.

Και πριν από μια τέτοια πρόκληση, όλοι εμφανίζονται για να διεκδικήσουν μια θέση, ακόμα και αυτοί που είναι μισοπεθαμένοι. Έτοιμοι λοιπόν να μπούμε στο γήπεδο, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.

Επέλεξα τον Ίντζάγκι και αυτός μας έδωσε το Κύπελλο.”

Κάρλο Αντσελότι