”Είχα χρόνια να παρακολουθήσω ποδόσφαιρο.

Δεν μπορώ να λειτουργήσω με το συναίσθημα πια.

Είναι περίεργο αυτό, γιατί ήταν πάντα στο επίκεντρο της ζωής μου από παιδί.

Έχει αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια, όλα έχουν γίνει γελοία προγραμματισμένα.

Οι ποδοσφαιριστές μοιάζουν κυρίως με σούπερ αθλητές.

Το τακουνάκι συνήθιζα συχνά να το κάνω για να ξεφεύγω απο τους αντιπάλους, αλλά το έκανα περισσότερο για να βάλω τον εαυτό μου σε μια σωστή θέση στο γήπεδο, ώστε να μπορώ να βλέπω καλύτερα τους συμπαίκτες μου.

Στο Ολντ Τράφορντ, στο ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αντί γι΄αυτό, είδα ότι υπήρχε αρκετός χώρος στο γήπεδο και συνειδητοποίησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βγω μπροστά.

Αυτή η τρίπλα, κατέληξε σε όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Χρόνια αργότερα ο γιος μου είπε…

′′ Μπαμπά, μας είπε ο προπονητής, ότι το τακουνάκι σου είναι η λάθος κίνηση, γιατί δίπλα σου είχες συμπαίκτη και έπρεπε να του δώσεις την μπάλα.

Είπε ότι δεν χρειάζεται να το κάνουμε κι’εμείς.”

Από εκείνη την ημέρα συνειδητοποίησα ότι το ποδόσφαιρο κινείται όλο και περισσότερο προς μια μηχανική κατεύθυνση, όπου η φαντασία, φυλακίζεται απο τους προπονητές.”

Φερνάντο Ρεντόντο