”Ήταν η δεκαετία του εβδομήντα, εκείνα τα χρόνια της μεγάλης Περούτζια.

Θυμάμαι ότι πάντα πηγαίναμε στο γήπεδο με τoν μπαμπά μου για να δούμε την Περούτζια, η οποία αγωνιζόταν μέχρι την τελευταία μέρα με την Μίλαν για να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Το πάθος μου για το ποδόσφαιρο γεννήθηκε εκεί, από εκείνο την μεγάλη τρέλα που μου έδωσε ο μπαμπάς μου και απο τότε, είχα μόνο την μπάλα ως στόχο μου.

Η μαμά μου το λέει μέχρι σήμερα, ότι κοιμόμουν στην κούνια με την μπάλα και πως απο την πρώτη μέρα της ζωής μου, υπήρξα για να παίξω ποδόσφαιρο.

Ο μπαμπάς μου έκανε πολλές θυσίες για την οικογένεια, για να μπορέσουμε να ζήσουμε.

Μια μέρα ο πατέρας μου και η μητέρα μου, μου έδωσαν ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια, ενώ λίγες μέρες πριν, πήγα να παίξω ποδόσφαιρο σε ομάδα.

Πήγα στο τσαγκάρικο του παππού μου, για να τα περιποιηθεί.

Θυμάμαι όταν ο Μπονιπέρτι, τηλεφώνησε στους γονείς μου στις δέκα το βράδυ, ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Πρώτη μέρα στην Γιούβε, με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Ήρθα στη Γιουβέντους ως έβδομος επιθετικός και έφυγα ως Πρωταθλητής Ευρώπης.Εγώ, ο Τοριτσέλι, ο Πεσότο, ο Κόντε, ο Ντι Λίβιο, ο Παντοβάνο, ο προπονητής Μαρτσέλο Λίπι, όλοι άνθρωποι που δουλέψαμε με πάθος.

Αυτό ήταν απολύτως ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά των επιτυχιών μας.

Το να πετυχαίνεις μεγάλους στόχους και να ”ψηλώνεις” μέρα με την μέρα.

Να ξέρεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά σου, είναι κάτι που κρατάει σε εγρήγορση το μυαλό σου και σου δίνει αυτογνωσία , σε κάνει ανίκητο και πιστεύω ότι η Γιουβέντους ήταν πραγματικά ανίκητη πνευματικά και αυτή η ψυχική δύναμη έφερε τους μεγάλους τίτλους.

Αποφάσισα να κλείσω την καριέρα μου στην Περούτζια τιμώντας την υπόσχεση που έδωσα στον πατέρα μου.Ήθελε να φορέσω την φανέλα αυτής της ομάδας και να κλείσω εκεί την καριέρα μου.

Αμέσως μόλις μπήκα στο γήπεδο γύρισα προς την κερκίδα, για να τον χαιρετήσω και να τον ευχαριστήσω, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι είχε ”φύγει”.

Ημουν σίγουρος όμως ότι με έβλεπε.”

Φαμπρίτσιο Ραβανέλι