«Ο μπαμπάς μου, όταν έβγαινα έξω, έπαιρνε ένα μήνυμα που του έλεγε…

«Ο γιος σου είναι έξω στο Castellammare και τώρα θα του σπάσουμε τα πόδια, τώρα θα τον σκοτώσουμε».

Οτιδήποτε μικρό πράγμα περνούσε απο το κεφάλι σου ήταν κίνδυνος, έλεγες «κάτι συνέβη», γιατί ήξερες ότι αυτές οι απειλές… όταν έφευγες από το σπίτι και σε ένα συγκεκριμένο σημείο κοιτούσες τριγύρω σου, ένιωθες ότι σε παρακολουθούν, ένιωθες ότι απειλείσαι.

Χωρίς να ξέρεις ποιος ήταν, κοιτούσες τους πάντες με διαφορετικά μάτια, με αμφίβολα μάτια, σαν να λες…

“Κι’αν είναι αυτός κι’αν αν είναι αυτός;”

Δεν κρύβω το κλίμα έντασης που υπήρχε στην οικογένεια.

Υπήρχαν συνεχείς αμφιβολίες, συνεχείς σκέψεις.

Σημάδεψε την καριέρα μου, σημάδεψε την ιστορία μου με τη Νάπολι, όλή αυτή η κατάσταση.

Από τότε που βγήκε η ποινή γι’αυτόν τον τύπο, όλα έχουν αλλάξει, μπορώ να ζήσω την καθημερινότητα που μου αφαιρέθηκε και έχω ελεύθερο μυαλό.

Σε εκείνο το σημείο μπορούσα να προπονούμαι ξέγνοιαστα και να σκέφτομαι μόνο το ποδόσφαιρο και να βάζω γκολ, πράγματα που δεν μπορούσα πριν.

Πολλοί δεν είχαν καταλάβει την αποχώρηση από τη Νάπολη, αλλά μετά την καταδική αυτού, ένιωσα μεγάλη στοργή από τους ανθρώπους μου και από τους Ναπολιτάνους σα να είχα επιστρέψει στο να φοράω την μπλε φανέλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που με αγκαλιάζουν τώρα, κάποιοι μου ζητούν συγγνώμη αλλά τους απαντώ ότι δεν πρέπει να μου ζητήσει κανείς συγγνώμη, γιατί κανείς δεν ήξερε τίποτα».

Φάμπιο Κουαλιαρέλα