"Τι σκέφτηκες πριν χτυπήσεις το πέναλτι;"
Αυτή είναι η ερώτηση που από εκείνη την 9η Ιουλίου, μου έκαναν πάντα όλοι.
Δεν απάντησα ποτέ, γιατί δεν έχω απάντηση.
Η ειλικρινής απάντηση θα ήταν...
 «Δεν ξέρω».
Φαίνεται απίστευτο αλλά έτσι είναι.
Ίσως, καθώς έβλεπα τη μπάλα από το τελευταίο πέναλτι κόντρα στη Γαλλία, να μην σκεφτόμουν τίποτα.
Υπάρχει αντίθετα μια ερώτηση που δεν μου έχει κάνει κανείς, δυστυχώς.
«Φάμπιο, τι θα άλλαζες σε αυτά τα δύο χρόνια που σε οδήγησαν να γίνεις βασικός στην ομάδα γρανίτη και μετά Παγκόσμιος Πρωταθλητής;»
Αν είχα το μαγικό ραβδί ή το τηλεχειριστήριο της μηχανής του χρόνου, θα άλλαζα την τελευταία μου διαδρομή, αμέσως μετά από εκείνο το καθοριστικό πέναλτι στον τελικό.
Θα το έκανα πιο σύντομο, θα πήγαινα στον Μπουφόν και θα τον αγκάλιαζα, περιμένοντας όλους τους άλλους συμπαίκτες.
Κανείς δεν πρέπει να κάνει το λάθος να πιστεύει ότι μόνο ένας παίκτης κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν ο θρίαμβος του «όλοι μαζί».
Αυτός είναι επίσης ο λόγος που όταν πήγαινα για το πέναλτι δεν ένιωσα φόβο.
Πράγματι, ήθελα πολύ να εκτελέσω αυτό το πέναλτι και αυτή η επιθυμία προήλθε από τη θετική τρέλα αυτού του ταξιδιού που είχαμε μοιραστεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα.
Ο Λίπι στο τέλος των προπονήσεων μας έβαζε να χτυπάμε πέναλτι, χωρίς όμως να μας υποχρεώνει.
 «Παιδιά, όποιος νιώθει μένει…». 
Δεν μας επιβάρυνε, ήμασταν ελεύθεροι να επιλέξουμε.
Διασκεδάζαμε, αλλά στο μεταξύ προετοιμαζόμασταν για ένα πιθανό μέλλον.
Προσπαθούσαμε να πιστεύουμε ότι ήμασταν στα πέναλτι και πραγματικά ήμουν σε ένα βαθμό έτοιμος, από τότε που ήμουν μικρός, γιατί έχω σκοράρει αρκετά γκολ από τα έντεκα μέτρα στην αλάνα.
Προφανώς όλοι θα θυμούνται το Βερολίνο, για πάντα, τόσο πολύ που ακόμα και σήμερα ο κόσμος με σταματά στο δρόμο και με ευχαριστεί.
Και αυτό με κάνει περήφανο».
Φάμπιο Γκρόσο
Πόση νοσταλγία, για εκείνες τις μέρες.