O Φάμπιο Καναβάρο άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο ως παιδί στα γήπεδα της γειτονιάς του, Fuorigrotta, πριν ενταχθεί στην ομάδα νέων της Νάπολι σε ηλικία έντεκα ετών, μεγαλώνοντας εκεί, μέχρι που έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Καναβάρο μεγάλωσε παρακολουθώντας τη Νάπολι του Μαραντόνα και μερικές φορές ήταν το ball boy στο στάδιο San Paolo (τώρα πήρε το όνομά του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα), θαύμαζε και μελετούσε από έναν Ιταλό αμυντικό που ονομαζόταν Ciro Ferrara, ο οποίος ήταν πραγματικός δάσκαλός του.

Ο Καναβάρο ήταν ένας πραγματικός μαχητής, ένας πολεμιστής ικανός να νικήσει κάθε αντίπαλο με την επιμονή και την τεχνική του και εκείνα τα χρόνια υπήρχαν οι καλύτεροι παίκτες τριγύρω.

Επιδέξιος στο εναέριο παιχνίδι παρά το όχι μεγάλο ανάστημά του, τέλειος στο μαρκάρισμα, αλλά πολύ πεισματάρης και εξαιρετικός στο παιχνίδι ζώνης με εξαιρετικές τοποθετήσεις και μεγάλη ακρίβεια στα τάκλιν.

“Πιστέψτε με, σημάδευα τους καλύτερους επιθετικούς και δεν φοβόμουν κανέναν στον αγωνιστικό χώρο.

Στην πραγματικότητα, όσο πιο δυνατός ήταν μπροστά μου, τόσο ενθουσιαζόμουν.

Αλλά υπήρχε ένας για τον οποίο φοβόμουν, ο Ρονάλντο, δεν ήταν δυνατό να τον σταματήσεις, το πολύ να προσπαθήσεις να τον περιορίσεις, αλλά όταν αποφάσιζε να σκοράρει, ήταν πολύ γρήγορος, δυνατός, τεχνικός, απίστευτος παίκτης, θα σε κέρδιζε, στην δεύτερη έπαφη θα σε πέρναγε, στην τρίτη θα σε ταπείνωνε.

Έπρπε να ελέγξεις τον φόβο σου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.”

Φάμπιο Καναβάρο